Ti, ty gjenerat e re/Përralla e Hipi Zhdripit

Para tregimi

Ne ishim një njeri i dheut dhe u ndamë prej dheut si fëmijë të tij, hapëm thesarin e vogël, pamë botën me sy dhe u kthyem në roje të mjegullës së Lekës. U bëmë pupla të shqiponjës së Pirros, hapëm thesarin, pamë botën me sy dhe u kthyem në roje të mjegullës përreth Olimpit. Gjergji i Kastriotëve na la si shpatë e engjullit të Zotit, hapëm thesarin, pamë botën me sy dhe si bijtë e shqiponjës u kthyem në roje të mjegullës mbi thesarin e Zotit në shtëpi. Nga ky thesar i pa hapur edhe në vendin ku u rrite ka mbërri një damar. Kur të rrehë ai damarë dije që në atdhe është hapë një thesar. Këtë thesarë të njerzimit që e ruajtem nga djalli e dreçi, me gjymtyrt tona të përgjakura na takonë me të tjerët ta ndajmë. Sepse ishim dhe do të mbetemi një.

Tregimi

E gjitha fillojë me një luftë të heshtur, me një shpërthim i cili jo rrallë përfundojë me një të këndume të këngës populli yt është populli im, populli im është populli yt.

Gjymtyrët tona në kohën e Hipi Zhdripit

Molla e shehë mollën, e piçet.

Lopa shehë lopën e piçet.

Njeriu shehë njeriun e piçet.

Gjyshja shehë nipin e dixhet,

e loti shpërthen atë që nuk ke.

O Sot o kur o Zot.

Kur Dodon Zoti të Thot Sot është Ditë.

Ditë e Re që Kan-unin ta kuptojnë,

tapiat ti shqiptojnë,

lart si Shqiponja të fluturojnë.

E ai, flet qetë

Mos ke frikë

Rri ashtu si je.

Thjesht, shqiptar.

Se kur thashë DI

Marova nji shpi

që shpirti t'më rri

Ashtu në vetmi

rrodhi loti

në gjithësi

Kur thash TI

Loti më shikojë

Shpirtin ma mori

Loti të vetmuar

më shikonte

Na imi

Shpirtin në

shpi

ma çoji.

Që atë ditë

Kjo lojë

kurr nuk mbarojë

Dhe gjithë bota

kuptojë

Se më të shpejt

Se shpirtin

Nuk ka

Në këtë jetë

Për këtë

Gjitha shtaztë e kaluara

Thonë se kjo është

E vërtet

E njëriu këtë punë

E DI vetë

Shtazët e veta nuk

ka nevojë të i

trazojë

Një mend

Menojë

Si në hapësirë tjetër

Me ndihmen

E shpirtit

Të kalojë