Romani i Radios/3
KAPTINA III | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Profesor Sandri u fut me vrap në një klub e u fsheh në banjo. Ndenji gjatë duke fërkuar sytë me ujë të ftohtë.
“Si nuk del i nxehti”, tha me vete. Sa herë që i duhej të fshihej, sa herë që i takonte sytë e “atij” në mes të njerëzve në rrugë, përpiqej të zhdukej nga pamja me sa më shumë dinjitet, duke u futur në ndonjë dyqan apo lokal. Lokalet ishin më mirë, se mund të hyje në banjë e të rrije aty, me shpresën se sytë që e ndiqnin do të lodheshin duke mos e parë, e do të zhdukeshin. Sa për sot. Profesori doli nga banja dhe pa që radha e atyre që prisnin, meshkuj e femra për të përdorur banjën e vetme të lokalit ishte bërë e gjatë. Pritësit e panë shkarazi. Ndoshta duan të dinë se çfarë mund të kem bërë në banjë, mendoi Sandri. Dikush u fut në banjë pas tij me një farë hezitimi. Kur pa që gjithçka ishte në rregull, mbylli derën fort. U ndje shuli që kërciti. Profesori u largua nga korridori i banjës, kaloi para banakut dhe u ul në qoshen e fundit. Pardesynë e hoqi dhe e vendosi mbi karriken ngjitur. Vetë zuri një vend për të kontrolluar derën. Sytë e “atij”, nuk po i shihte. Ndoshta, nuk kishte gjë për t’u trembur. Mbase i qe dukur sikur e kishte parë anash tij, në trotuar. Sa njerëz ka që ngatërrohen sot. Vishen njëlloj, krihen njëlloj, vrënjten njëlloj. Ai kapi në dorë, kot, menynë e lokalit. Bar “Anakonda”. Ky qenkesh bar Anakonda. Në tavan kishin varur diçka që i ngjante një gjarpëri, me siguri imitim plastik kinez. Kamerierja iu afrua për të marrë porosinë. Mbante veshur një bluzë me një kaktus gazmor, që dukej sikur dashuronte gjithë botën. Siç janë kaktusët. Mbajtësja e bluzës, dukej, në fakt sikur e urrente gjithë botën. Siç janë kamerieret në lokalet e lagjeve. Dopio konjak dhe një ujë pa gaz. Ajo u largua pa ia hedhur sytë. Sofia atë natë fjeti te e ëma. Ishte hera e parë që kishte frikë të flinte vetëm në shtëpinë e vet. Nuk e kuptoi nëse ishte nga e ëma, apo nga jastëket e fortë të shtëpisë – shtëpi plake, por u zgjua me dhimbje koke. Ajo bëri dush disa herë por nuk mundi ta hiqte dot nga vetja erën e burgut. I dukej sikur mbante era Hamdi. E ëma nuk e pyeti për asgjë. Me siguri ajo mendon që më kanë përdhunuar në burg, mendoi Sofia. Nuk e pa të arsyeshme ta sqaronte të ëmën. Le të mendojë ç’të dojë. Të të përdhunonin në burg nuk mund të ishte më e keqja. Prapë ju kujtua Hamdiu. “Më prit derisa të dal, zogu i vogël” i kishte thënë. Sa e pështirë ishte goja e tij pa dhëmbë, aq e çuditshme ngjante fraza “Zogu i vogël” që ai ia kishte thënë asaj. “Të kisha thënë moj bijë, mos shko më atje”, thotë si nëpër dhëmbë e ëma, ndërsa i sjell një çaj mali. E ëma, si të gjitha gratë në moshë të saj, mendon që mund ti zgjidhin të gjitha duke dhënë këshilla nga kuzhina. Dhe pastaj rrinë e habiten që bota shkon kaq mbrapsht, meqë nuk ia vë veshin zërit të kuzhinës. “Duhet, është puna ime” ia kthen Sofia. Megjithatë pa dashur mendja përpunon atë që tha e ëma. “Të mos shkojë më në burg”. Drejtoresha e projektit do ta kuptojë. Sofia e ka shumë të vështirë të japë tanimë leksione në burg, autoriteti i saj ka rënë, ajo ka qenë më e burgosur se vetë ata për 5 orë. Mbase duhet të thotë “jo”. Siç i tha Hamdiut. Hamdiu. “Zogu, zogu”. E thënë përmes dhëmbëve të Hamdiut dëgjohej si “Dhogu, Dhogu”. Ajo e kishte parë dosjen e Hamdiut, sikurse dhe shumicës prej tyre. I futur në burg që në kohë të Enverit sepse ngacmonte gocat e bllokut, tip i hapur, pak pervers, po të mendoje për thashethemet që mes tij dhe njëfarë Kasëmi kishte lidhje intime në burg. E ëma i solli çajin. Çaj i thënçin, ishte një koktejl bimor me bimë që e ëma i mblidhte vetë në varreza a kushedi se ku. Një herë vetëm e ëma i kish thënë diçka, po kur kish parë vrenjtjen e fytyrës së të bijës, nuk i tregonte më për formulat e çajit. Mbase, edhe kur të vdesë nuk do ma lërë sekretin, mendoi Sofia. Çaji i së ëmës, nga varrezat ose jo, të përtërinte, të jepte jetë. Çaj, me bimë që mbijnë mbi mermere. Sofia pa orën e celularit. Po afronte dreka. Ndërsa shihte orën ra zilja. Sandri. Sandri ishte zogu i saj i vogël. Ajo e la të binte gjatë. Pastaj dhe një tjetër. Dhe një tjetër. Në zilen e pestë e ngriti. Për pak i tha, Hamdi, si je?
Sofia e takoi Sandrin te një klub i shpifur, me kafshë të varura në mur. Artificiale. Kafshë artificiale. Dhe me një gjarpër të madh. Anakonda. Vajza me kaktus erdhi të marrë porosinë. Ndaj gruas u tregua më e vëmendëshme. Se ku e kishte parë këtë gruan, me siguri në televizor. Mbase është politikane. Nga ato që edhe në verë mbajnë 1 milion lekë rroba në trup. Sofia porositi verë. Ai, një dopio-konjak me një ujë pa gaz. Minutat e para nuk folën. Ai s’e pyeti. Ajo nuk ja dha pyetjet të gatshme. Sofia provoi verën. Ishte e mirë. E trashë. Si gjak mamuthi. Folën për gjëra pa shumë lidhje. Gati nuk folën fare. Ai ishte si i përhumbur, ajo s’donte të fliste për rrëmbimin. “Sofi, u bëra merak për ty” tha ai në një moment. Sofia pa edhe një herë gjarprin artificial që dukej si një mashkull pa pikë fuqie, i paaftë për t’u ngritue për të kafshuar, edhe sikur ti vinin para gjarpëreshën më të bukur të botës. Një mashkull plastik, artificial. Artificial, si çdo gjë e këtij vendi. Me përjashtim të Hamdiut të pagdhendur, nga të paktat gjëra të vërteta në këtë vend. “Sofi, u bëra vërtet merak për ty” “Ngrihu”, i tha ajo. “Shkojmë në ndonjë motel”. “Po mund të shkojmë nga shtëpia jote, a e ke bosh”, pyeti. Ai vetë jetonte me prindërit. Po Sofia, nuk donte ta mbante gjatë në shtëpi pas seksit. Donte vetëm të shfrynte gjithë lëmshin që i ishte mbledhur, kaq. “Kam motrën aty. Ikim në motel”. Sandri u përcoll. La lekët mbi tavolinë, dhe duke menduar me kë mund të qe mbyllur Silvi në shtëpinë e së motrës bëri për nga dera. Sofia e ndoqi. Kamerierja i ndoqi me sy. Në një fragment u kthjellua. Kjo është gruaja që e kishin kapur të burgosurit! Për herë të parë atë ditë, vajza me kaktus në bluzë buzëqeshi. “Ikim”, tha Sofia. Dhe filloi të vishej. Sandri, i mjerë, rrinte i futur nën çaraçafë pa ditur ç’të thoshte. Nga muri i dhomës e shihnin 2 kuaj ordinerë e të pistë. Kujt ti ketë vajtur mendja të vërë foto kuajsh në një dhomë që lëshohet me orë? “Po kemi paguar për 3 orë...” “S’kemi paguar për të bërë muhabet” u përgjigj ftohtë Sofia. “Sa për muhabet, shkoj bëj me mamanë”. Por Sandrit i pëlqenin kuajt. Të pastër e krenarë, me ato sytë e zgjuar. Kurse Sofinë, Sandri do donte ta rrihte. Kishin 40 minuta aty. 40 minuta që ai përpiqej të ngjallte epshin e tij, po s’mundte. “Duhet ta kem nga stresi” tha me përvujtni, duke pritur që tjetra, ta kuptonte. Në fund të fundit, ajo për këto degë është diplomuar, shkenca njerëzore. Të kuptojë qenien njerëzore. “Stresi? Pse, mos të kanë mbajtur gjë në burg peng?!” Zëri i saj nga banja ngjante edhe më shpotitës. Në pasqyrën e vogël të banjës Sofia po përpiqej të mbulonte me make up shenjat e të qarit dhe të tërbimit. Nuk donte të mendonte, ndjehej e pafuqishme, e pafuqishme qoftë edhe për ta bërë të përdorshëm seksualisht këtë profesoruc gjithë probleme. Nuk është e mundur që këto gjëra të më ndodhin përherë mua. Çfarë nuk bëj mirë? Çfarë kam që s’shkon? Ndërsa vinte rimelin, buza dhe mendja i dridheshin. Në fakt, e ka AI fajin! Dhe nuk ka rëndësi nëse ja tha buza apo mendja. Kur ajo doli nga banja, edhe ai ishte veshur, gati për të ikur. Zbritën shkallët e motel “Freskia”. Ajo kishte nxjerrë celularin, dhe po formonte një numër. Ai vinte mbrapa, sikur fshihej pas saj. “Jam Sofia. Dua të të takoj. Për 20 minuta. Të pres në shtëpi”. Sofia e futi telefonin në çantë. Gjithçka ajo e bëri në mënyrë instinktive. Kështu, efekti qe i garantuar. Sandri, që e dëgjoi bisedën e shkurtër 2 metra larg, do donte të vdiste. Bimi pa në korridor hijen e të atit. Vendosi të mos dilte nga dhoma. Plaku vinte vërdallë sikur donte të shfrynte. Nuk ia kishte ngenë të rrinte e të merrej me të sot. Të vrasë veten, po ia mbajti, mendoi Bimi. Ishte shumë e vështirë që koha të kalonte në dhomën e tij. Sepse, aty s’kishte asnjë mjet kundër kohës. Si s’kam marrë një magnetofon, mendoi. Kishte investuar për kasetofonin e makinës, madje kishte vendosur dhe një mini-TV në taksi, kurse në dhomën ku flinte jo. Për pak sa nuk kishte vënë dhe mini-bar. Por, marangozi ku kishte pyetur e kish parë si të çmendur. “Çar’ kujton se e ke taksinë, mor plak, shevrolet?”. Bimit i kishte ardhur zor të pyeste në vend tjetër. Por vazhdonte të ëndërronte ta pajiste benzin e vet 200 me një minibar të vogël. Në fund të fundit, shtëpia e vet e vërtetë ishte ajo taksi e jo kjo dhomë e shtëpisë së plakut. Se ku gjeti një top ping-pongu e zuri ta përplaste në mur. Në atë çast ra zilja e celularit. Ishte Sofia. Ajo dukej e prerë. E urdhëroi të dilte. Bimit u ndje sikur t’i kish rënë llotaria. E kuptoi që nuk duhet të ndjehej ashtu, në fund të fundit ajo grua ishte thuajse plakë, mbate përherë jaka të larta për të mbuluar qafën ku kishin filluar të vizatoheshin rrudhat dhe duart i kishte përherë të ftohta, ai e dinte që as shokëve të tij te pika e taksive s’mund tu mburrej, por prapë telefonata e saj e ngriti vrik nga krevati. Nuk u mendua gjatë, veshi mbathjet me “spiderman”, gjithmonë kishte menduar se femrave të pjekura këto çilimillëqe u pëlqenin, dhe doli me vrap te makina. Te shkallët desh përplasi Lulin, i cili kishte ca kohë që sikur s’qe në terezi. Mezi fliste, mezi përshëndeste. Kishte dëgjuar se kishte lënë punën. Mirë kishte bërë. Thonë që me mjaltë zë më shumë miza... po Luli me siguri nuk kishte ditur të përfitonte nga punishtja e pastave. Po të dojë le të fillojë taksixhi, mendoi. Me të vënë këmbën në taksi ai mbeti disa çaste. Pati idenë se diçka kishte harruar, ose diçka mungonte. Ose, diçka nuk shkonte. S’kuptoi gjë. Ndezi kuadrin. Sa mori kthesën e parë, ra në një gropë, shau me gjithë mushkëritë shtetin dhe u ndje mirë. Po shkonte tek Sofia. Në shtëpi. E ndjeu se ç’e priste dhe u lumturua. Vuri këngën që vinte gjithmonë kur kishte Sofinë në makinë, një këngë të Zuchero-s "mi piace marijuana, e poi mi piaci tu". Ishte kënga e tyre. Edhe pse Sofia nuk e dinte. Por, do ta mësonte shumë shpejt.
Xh. palosi gazetat, fshiu lotët dhe u ngrit nga karrikja. Ndjehej i çliruar. Kjo puna me gazetat e ndihmonte të ruante kthjelltësinë, objektivin, dhe mirësinë. Sot kishte pasur lajme të mira, dmth, lajme të këqia, por që të bënin të qaje mirë. Dhe Xh. ndjehej “i ngopur me lot”. Një burrë që linte shtazënë të bijën 14 vjeçe; nja 2-3 vetëvrasje - njëra nga ato me pushkë, të tjerat fluturime të lira nga dritaret; disa aksidente; dhe një i çmendur që u ngrinte fustanet grave. Për sa kohë qajmë, bota nuk është prishur akoma. Ky është thelbi i misionit që Xh. dhe 5 sivëllezër të tij kanë ardhur të shpërndajnë në këtë cep të humbur të perandorisë së besimit. Ai ka punuar më parë në Azerbajxhan, po qëkur njërin vëlla e hodhën në erë duke e hipur në majë të një gomari të karikuar me dinamit, misioni përkohësisht e ndërpreu shërbimin në Baku. Ai ende i kujton me mall lakrat e Bakusë. Doli në kuzhinë e mori pak qumësht. e nuhati. Nuk qe prishur. E vetmja gjë që nuk i pëlqente te misioni ishte lufta ndaj elektricitetit. As frigorifer, as dritë. As zile te dera. Prandaj dikush po trokiste me tërbim. Xh. doli me vrap në korridor. Fytyra e djalit ishte nervoze, e habitur dhe e acaruar kur e pa atë. “Eja brenda” i tha Xh. Djali hyri i habitur në këtë ambient të varfër, dhe zuri vend në karrike. “Unë jam Bimi. Po kërkoj...” “Të gjithë kërkojmë diçka mor bir. Por në fund është gjithmonë perëndia ajo që kemi kërkuar.” Bimi sa nuk ra nga karrikja. “Mos u ul te ajo karrike se lëviz, mund të biesh. Vëlla J. e ka prishur me peshën e vet. 20 vjeç dhe peshon 112 paund. Ashtu ka dashur ta vërë perëndia në provë. Po të bëj një kafe. Si e pi?” “Të ëmbël. Po më falni. Ka një gabim. Unë po kërkoja shtëpinë e Sofisë. Duhet t’i kem rënë gabim...” “Nuk ke trokitur gabim. Ka qenë dora e Zotit që ka trokitur për ty” “Pse, Sofia banon këtu?” Gjithçka që Bimi ka besuar në këtë botë është shembur përfundimisht. Xh. e kupton, dhe e zbut pak dorën. “Sofia, banon përballë” Kur ra zilja e celularit, Bimi desh ra për herë të dytë nga karrikja. Ishte Sofia. Pyeti ftohtë se ku ishte. “Për 2 minuta jam te ty” Bimi i zënë në faj u ngrit me shpejtësi. “Falemderit për kafen dhe që më dëgjuat vëlla Xh.” “Eja na tako kur të duash vëlla B. Më vjen keq që s’ma mbarove historinë egjyshit ëq të ka shkuar në Mekë.” “Do vij pa tjetër t’jua tregoj, sa herë të vij të takoj Sofinë. Do vij pak më para sa për një kafe. Se e bukura e gjshit, është që nuk u kthye më. Dhe e dini pse?” Bimi e afroi kokën pranë Xh. “Për shkak të një femre!”. Tek dera ejashtme, ndërsa shtëngonin duart, Xh. me një pamje vëllazërore i tha: “Mos harro Perëndia do të dote që të shkoje i papërlyer në martesë” “Kam frikë se do ta mërzis Perëndinë” tha me mendje bimi, pasi dera e vëllezërve të misionit u mbyll, dhe ai i binte ziles së Sofisë. Sofia e terrorizuar ka dy minuta në banjë. E ndjen që ai tjetri matanë pret me ankth. Por s’mundet. Po të kishte fotoksinë në sirtarin e banjës, do e kishte pirë tashmë. Ajo nuk e do veten prej turpit e dëshpërimit. Sepse, nuk mund t’i ndodhë e njëjta gjë dy herë, me dy meshkuj të ndryshëm, në të njëjtën ditë. Bimi, në krevat, mendohet. Mbase Xh., kishte të drejtë. Mbase, është dora e perëndisë. Ai s’e kupton ç’është kjo që i ka ndodhur. Ai vdes për Sofinë. E ka ëndërruar këtë çast. S’ka pasur asnjëherë pengesa në krevat, madje me aq sa ka kuptuar vetë, se nuk është aq budalla sa ti pyesë femrat, ai është i mirë. Mbase e ka fajin ky monolokal, hija e gjyshes së Sofisë e cila ia ka lënë asaj banesën kur vetë vajti në një më të vogël ose më të madhe, kush mund ta thotë, duket sikur vjen vërdallë. Sofia ka lënë në mure sixhadet e saj të vjetra, tapetet me kuaj e panorama. Bimi i ka tmerr kuajt. Dhe jo ngaqë ka lindur në Kalimash. Do i kërkoj të martohemi, mendoi Bimi. Ndoshta, vërtetë është dora e perëndisë. Profesor Sandri vendosi ta ndiqte. Kë kërkoi Sofia me kaq ngulm ne telefon? Me kaq këmbëngulje! Me kaq urgjencë! Me kaq ? Mos donte të përfundonte “punën” që la përgjysëm me të, apo mos donte të bënte muhabet se ishte mërzitur me mamanë. “Do ta ndjek”, tha profesori me vete. “Pasi të përshëndetem me Sofinë do marr kthesën dhe do fshihem te qoshja përballë pallatit të. Kështu bëri, menjëherë pas përshëndetjes së saj të ftohtë bëri sikur do ikte por në fakt u fsheh. I dukej vetja si ndonjë James Bond i kohëve moderne. Dy zerot i kishte, tani i duhej vetëm një shtatë. Me këtë rast shkarkonte pak edhe stresin që i sillte efekte anësore. Efekte anësore që kishin pasoja qëndrore. Për 10 minuta duhet të vinte personi i shumëpritur. i dukej sikur polici te udhëkryqi i kishte ngulur sytë. Po në fakt atij sytë i ishin kapsallitur ngaqë i ishin marrë mendtë nga rrotullimi i makinave dhe smogu. Sandri pa orën. Akrepat nuk lëviznin. Iu kujtuan ligjet e relativitetit kur duket minuti sa një përjetësi. E pa prapë orën, prapë akrepat nuk lëviznin. Beftas u iluminua. Kuptoi që ora i kish’ ngelur. Pikërisht në momentin e së vertetës vuri re një person që ngjiste shkallët e shtëpisë së Sofisë. Me gjithë këto “s” dhe “sh” iu ngatërrua goja dhe gati nisi të mendonte me zë të lartë. “Qenke ti ” , - tha, po për fat nuk e dëgjoi kush. Ishte jashtë zonës së rreptësisë. Siç kishte qenë edhe atë pasdite. Polici i ra fort bilbilit.
| ||||