Romani i Radios/4
KAPTINA IV | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Ditët tashmë ishin monotone për Lulin. Ishte ora 6 pasdite dhe ai ishte akoma në gjumë. Teksa ëndërronte, gjumin ja prishi zilja e derës. Me përtesë ngrihet dhe e hap atë. Ishte Emanuela me kemishën e saj të nates. Lulit sa nuk i ra të fikët por u mendua që nuk kishte çaj në shtëpi dhe e përmbajti veten.
- Duhet të më ndihmosh - tha Emanuela - ... unë?! - Po ti. Ti je njeriu perfekt! - Perfekt?! - Luli sa nuk po fluturonte nga gëzimi. - futu brenda - i tha. Të dy u futën brenda. Emanuela para, Luli mbrapa. Teksa u ulen ne minderin e vjeter te lulit, Emanuela nuk priti por ja filloi: ”ti duhet të më ndihmosh, ti je pastiçier.” “si mund të të ndihmoj?” “Më duhet një pastë për Rahimin”. Lulit sa nuk i ra tavani në kokë. "Ajo e dashka akoma burrin e saj”, tha me vete". “Por... e dua të jetë pak më speciale se të tjerat”. “Unë nuk punoj më” tha Luli “Do ta bësh për mua” Ajo e dinte, siç duket, se për atë ai ishte ne gjendje të bënte gjithçka. Ju kujtuan se sa e sa pasta i ktheheshin në ditë pasi ishte emri i saj sipër tyre. Nëse kjo e bën të lumtur tha me vete do t’ja bëj. “Në rregull” tha luli “do ta bëj”. “por kjo duhet te jete pak me speciale!” Ajo iu afrua përsëri pranë veshit. Luli u rrënqeth. “Kjo, duhet të jetë e helmuar… hahahahaha!” Luli shtangu...
Pasditja e Lulit u kthye ne nje ferr te vertete. nuk dinte si te vepronte. ajo gje qe tha emanuela do te nxirrte nga loja Rahimin dhe ky do ta kishte me te lehte te afrohesh me te, por nese e bente ai do te ishte bashkepuntor ne nje krim dhe gjithe jeten do ta paguante kete gabim... Teksa mendonte dhe vuri ne peshore keto 2 alternativa mendoi se zgjidhja me e mire ishte te takonte me Rahimin dhe ta lajmeronte per kete gje, fundja fare ai nuk i kishte bere asgje te keqe atij. Doli nga shtepia dhe shkoi ne kazinone e preferuar te Rahimit qe ishte nje ish gomisteri bicikletash qe tashme kishte vene nje kompiuter dhe te gjithe loznin 1X2 ndersa ne vendin kur dikur centroheshin disqet ishin zaret e shesh-beshit. Rahimi ishte aty duke tundur zaret e duke bertitur : “Tresh jek” Teksa bërtiti pa Lulin. Luli në sytë e Rahimit dukej një 10000 leksh i ri fringo. Rahimit i shkëlqyen sytë. “Hajde Luli hajde se ti e di që unë kam fat me ty afër...” “Në fakt unë erdha për tjetër gjë” tha Luli. “Po ti merre një teke një herë mor burrë, pastaj fol” “Po mirë e ke, një gotë qumësht do të më bënte mirë”, tha Luli. Rrahimi deshi të qeshte po nuk e dha veten e i tha, “Na kapi një herë zaret e hidhi për mua se më je bërë si Maku, zëvendësi i grave. Luli kapi zaret, ku ta dinte ai i shkreti se jeta e tij aty e më pas do të merrte tjetër formë.
Luli i hodhi disa herë zaret për Rahimin. Pothuajse të gjitha herët humbën. Eja i tha Rahimi. Kam diçka për të të thënë. Dolën të dy jashtë ish-gomisterisë e u drejtuan për te klubi i Mulit ku mblidheshin të gjithë të fortët dhe të papunët e lagjes. Rragimi porositi konjak dhe qofte. Luli kishte dëgjuar që këtu bëheshin qofte me mish dhie të mira sa asgjëkundi tjetër. Pasi pinë 2 konjakët e parë, Luli ndjeu ti vinte një afsh i nxehtë. Iu kujtua Emanuela. “Ç’mendim ke për gruan time, e pyeti befas Rrahimi” “Ky dreq më duket se më lexoi mendjen”, u mpi Luli. Çfarë mund të priste Rrahimi prej tij? Ai nuk mund të rrezikonte të kthente përgjigjen e gabuar. “Pse më pyet” u përgjigj Luli. Rrahimi kullufiti një qofte. Qoftja, nuk do ta shihte më dritën e diellit. “Sepse dua që të më ndihmosh ta vras”, i tha Rrahimi. Lulit i erdhi për të qeshur. Qenkan të çmendur si familje, mendoi. Këtyre nuk u bën punë psikologu, po vetëm një hoxhë. “Pse?” “Sepse ajo kurva, më tradhëton”. Zëri i Rrahimit, ishte në dukej i qetë. Rrahimi kullufiti dhe një qofte tjetër. Më saktë, e vrau edhe një qofte tjetër. “Përveç teje” zëri i Rrahimit u bë mallëngjyes me nuanca baritore, “nuk kam asnjë mik tjetër”. Luli kishte ngrirë. Një gjë ishte e qartë, njëri prej atyre të dyve, ose Rrahimi ose Emanuela nuk do ta shihnin dritën e diellit. Këtë rradhë, kullufiti vetë një qofte. Ishte qoftja e fundit. Rrahimi pranoi të ndaheshin vetëm pasi Luli i premtoi se do të mendohej. Ai u kthye për të luajtur me zare, Luli u drejtua për nga shtëpia duke u përpjekur që të mos luante nga mendte e kokës. Këmbët e çuan te apartamenti i Rrahimit dhe Emanuelës. Kur Luli u shfaq te dera e apartamentit të saj, Emanuela i doli me këmishë nate. “Kam ardhur të shoh çfarë fshihet poshtë asaj këmishe”, i tha Luli. Avujt e alkoolit dilnin nga goja e tij e formonin zemra resh në ajër. U fut në korridor. “Sa trashë je veshur moj Emanuela” Të lutem më thirr Manu, pëshpëriti ajo. Nga televizori vinte një këngë e Manu Çaos, kënga e tyre e dashurisë. Aty mbi minderin ku Lulit i kishte rënë të fikët, më në fund, dashuria clandestino triumfoi.
“Ku e le atë”, pyeti Emanuela? “U nis për në punë”, gënjeu Luli. “Je menduar për atë që të thashë”, pyeti ajo. Luli nuk foli. “Po nuk më solle pastën që të kërkova, nuk ke për të më parë më” tha ajo ftohtë, pa gjak. Luli prapë heshti. Nuk dinte si ti thoshte që njëri nga ata të dy, nuk kishte për ta parë dritën e diellit. “Ai më duket se dyshon për ne” tha Luli. Ajo u ngrit për të vajtur në banjë. “Ai është vetëm një copë gomar” i vuri pikë ajo gjithë frikërave të Lulit. Zhurma e dushit vinte e butë, si shi kërmijsh. Luli kërkoi një taketuke duhani mbi komodinë. Nuk kishte. Kishte vetëm një celular, i Emanuelës. Ai e kapi dhe e hapi me shpejtësi. Kishte vetëm mesazhe nga e motra. Pastaj mga dikush i panjohur, me siguri rrobaqepësja, “fustanin e ke gati të pres në 5”. Dhe tamam kur ai gati po e mbyllte, i shkurtër e pa asnjëkuptim, dmth kuiptimplotë ishte mesazhi vdekjesjellës. “Ti më ke sëmurur. Ti duhet të më shërosh”. Këtë mesazh nuk e kishte dërguar ai, ai as ia kishte numrin Emanuelës. Sigurisht as Rrahimi. Rrahimi qe i paaftë të ishte kaq romantik. Por nuk ishte as mesazhi i ndonjë femre. Nga TV vinte kënga e re e këngëtares Mugades. Këngëtarja kishte nxjerrë një këngë për burgun që po bënte namin në Tiranë. “Ari i burgut”. Ose “Ajri i burgut”. Ose ndonjë gjë tjetër e burgut, Luli s’po ia kapte mirë fjalët. Në kokën e tij, ishte regjistruar mesazhi i një mashkulli të panjohur të sëmurë nga dashuria. Mesazhi vinte nga Ira. Luli e kuptoi. Ai tjetri, quhej Ari. Mugadesi hapi derën dhe e futi gazetarin brenda. "Xhimi", u prezantua ai. Mugadesit i erdhi per te qeshur kur degjoi emrin e gazetarit dhe mendoi me vete: ky duhet te jet rreth te 35-ve, po kete emer c'ta ket?! kush t'ja ketë vënë?! kush guxonte atehere te vinte emra te tille?! Mos valle e ka Qazim dhe nuk do qe te prezantohet me kete emer se i vjen turp?! Nuk duroi dot dhe e pyeti : Mos me thuaj qe ti je Qazimi ? Xhimi, shtangu ne vend dhe mendoi : bobooo , po kjo ku me njeh dhe qe mos ta zgjaste se j'u ngriten nervat i kthehet dhe i thote: topi eshte i imi ,penalltine e gjuaj vetë, pastaj u kujtua qe kjo ishte batute filmi dhe kerkon falje per t'i thene perseri : gazetari ketu jam une , dhe pyetjet i bej vet, ç'te duhet ty historiku i emrit tim xhanem...Mugadesi e pa me keqardhje Xhimin dhe mendoi qe thelle-thelle pamvaresisht emrit ai ishte nje mashkull tipik mistrec, katunar..uhh , c'i duhej te hiqte për hir të famës... Mugadesi ndezi nje cigare. I dukej vetja me ne mode kur nxirrte tym. Zeri i behej me sensual. Para se te behej kengetare, Mugadesi kishte punuar ne linjat 0900. Aty zeri i saj spikati dhe shefi i linjes vendosi qe ta mbeshteste, vec te tjerash edhe ne karrieren e saj muzikore qe ajo e kishte patur enderr qe e vogel. Hiti i saj i pare "25 sekonda" kishte qene nje bum i vertete. Ai e kishte marre spunton nga tarifa e 0900-es "25leke / 25 sekonda (pa TVSH)". Ne perballjen e saj te pare me publikun si pamje, klipin e saj te pare, Mugadesit i thane te gjithe qe dukej gati si Sharon Stone te Basic Instinct. Por kuptohet, dallimi ishte se Sharon Stone i kishte gjokset shume te vogla. Prandaj Mugadesi ndezi cigaren, fundja kush do ta arrestonte. Nisi t`i tregonte Xhimit se pse vendosi te jepte nje koncert ne burg. "Shpirti human, deshira per t`i takuar fansat e te tjera kudo qe ata ndodheshin" etj. Xhimi nderkohe shkruante dhe lepinte buzet. Syte i mbante vetem te dekolteja e Mugadesit. Per fat ajo fliste vete se ai ishte magjepsur krejt. Pastaj Mugeadesi fliste per bashkpuntoret, per albumet. Xhimit s`i interesonte fare kjo. Ai donte te dinte per revolten, per te burgosurit, per ankthin e saj se si jeta e saj prej VIP-i ishte ne fije te perit. POr ska gje per kete do ta pyeste me vone. Per momentin afronte pak karrigen qe te mund t`i merrte ere. Mugadesi, nga ana tjeter, s`po ndihej shume rehat. Ajo ishte mesuar me gazetare qe i benin shume pyetje per jeten private, qe e provokonin per te shitur gazeta por Xhimi kishte dicka te vecante. E kuptonte qe ajo nuk po thoshte asgje te re. Si gazetar i ri, ai ishte ne pritje qe asaj t`i shpetonte ndonje fjale e tepert. Mbase ndonje fjale per historine e saj te vjeter. Mugadesi vetem ate e kishte ne mendje. Heret a vone do t`i shpetonte dicka. Syte e Xhimit dukeshin misterioze, agresive. Ata e penetronin ngado. Karrigja e Xhimit qe afrohej pa u ndjere gervishte dyshemene. Mugadesin e pushtoi vapa. Te bertiturat e te burgosurve as qe po i ndiente fare. Vetem zerin e Tij i dukej se e dallonte mes turrmes. Xhimi nderkohe po e zberthente me sy. Mugadesi u drodh nga frika se gjithçka mund te publikohej nga mediat. Historia e saj e vjeter do dilte ne shesh. Shitjet e saj do arrin kulmin dhe karriera do i rikthehej majave por te gjithe do te merrnin vesh te verteten. Ne asnje menyre! Duhet te mendonte ndonje gje, dicka qe t`i terhiqte atij vemendjen. - Me fal qe te pyes, - e nderpreu Xhimi, - po jam i bindur qe fansat tuaj jane te interesuar. Keni perdorur operacion plastik per gjokset? - Jo, -tha Mugadesi me krenari duke dale pak nga gjendja e veshtire psikologjike ne te cilen ndodhej. I kam trashegim nga gjyshja. - Ou,- tha Xhimi,- gjyshja duhet te kete qene shume krenare per ju. A ju kerkuan ndonje autograf te burgosurit perpara se te shperthente gjurulldia?, nderroi krejtesisht teme Xhimi. Mbase ne ndonje vend te vecante ne trup, foto, kasete, dvd? Foto?! Mos valle gazetari kishte pare ndonje foto te saj me Te? Mos ai dinte gjithcka por thjesht po e provokonte. Pastaj ata sy, ata sy qe e dhunonin me ngulmimin e tyre. Mugadesit nisen t`i dalin djerse. Djerse te ftohta qe i rridhnin ngado. - Une kam nje raport shume te mire me fansat e mi. Une i dua dhe ata me duan. Shkembej shume e-maile me ta. Jo vetem ne Shqiperi por edhe ne Maqedoni, Zvicer, Suedi etj. Mugadesi, c`eshte e verteta, s`kishte qene kurre jashte shtetit. Njehere u nis per Maqedoni, por morri vesh qe dhe atje ishte bere me regjim vizash. Me precedentet e saj penale, kishte frike te aplikonte per vize se mos ia refuzonin. Pastaj e merrnin vesh dhe mediat. Tashme ajo ishte njeri publik dhe jeta e saj, karriera e saj varej nga ajo qe mediat thonin per te. Prandaj asaj shpesh i duhej te shtirej. Xhimi nuk e kundershtonte per asgje. Ai nuk e nderpriste. Thjesht shkruante gjithçka ajo thoshte, pa e pare fare bllokun. Vazhdonte te shikonte dekoltene e saj gjithe kersheri. Nje pyetje e torturonte pa rreshtur: "Po c`te kete aty brenda valle?" Te dy ishin djersitur. Xhimi nuk po duronte me. Mosha e re ende s`i kishte dhene mesimet e duhura se si t`i kontrollonte hormonet. Ato po e cmendnin. I ndiente tek leviznin bishtat e tyre te kamzhikte ne cdo shkronje qe Mugadesi shqiptonte. Mugadesi kuptoi se ky moment vinte vetem njehere. Nje gazetar qe e intervistonte eskluzivisht per te gjitha mediat. I vetmi qe do e pasqyronte gjithe historine. Papritmas pa veten ne faqet e para te te gjitha gazetave, degjoi Sonila Mecon qe jepte ne lajmet e darkes historine e saj. Ajo cka do thoshte Xhimi per te ishte shume e rendesisishme. Ajo duhet te bente gjithcka qe i thoshte ai. Le t`ia shtrengonte doren. Le ta shtrengonte te gjithen. Mjafton qe ajo te behej heroina e dites dhe qe te tjeret te lexonin vetem ato qe donte ajo dhe asgje me shume. Ky ishte momenti i saj, dhe ajo s`do ta lejonte t`i ikte dem. Silvi ndenji gjatë duke u menduar para raftit të rrobave. Ishte përballë 3 alternativave. Një pulovër leshi prej nga dukej mishi nëse do të shkonte në teatër me Leon; një dekolte e pacipë nëse do dilte për darkë me avokatin; dhe një fustan të zi të ngushtë sensual dhe të çarë në pjesën e pasme të tij nëse do dilte për në pub me Sandrin. Kë të zgjidhte? E dinte se të tre po prisnin në ankth pranë celularit, pa e ditur që ishin në garë. Pergjigja erdhi me pare nga sa e priste. E hapi menjehere, nxitimi qe kishte e beri qe per pak ta fshinte fare mesazhin. Celulari i Manueles kishte një menu teper te ngaterruar, nderkohe degjonte zhurmën e dushit qe vinte, dhe kjo e qetesoi pak,se do te thoshte qe Manuela po lahej. Dritherima i pershkruan trupin. Ajo po lahej. Ai po merrej me celularin e saj. Sa idiot ju duk vetja ato caste. E çfarë rëndësie ka se me kë del Manuela? ai e ka aty, ne banje, në dush..... celulari sa nuk i ra nga dora, megjithatë duhet të lexonte mesazhin e Irës. "Takohemi ne 7 pa pese, tek Zanzi". Po Zanzi ç’te jetë vallë? Ah po, ju kujtua, është një lokal tek Blloku. Kishte qene një natë aty, kur kishte shkuar për të dëgjuar nje kengetare që kendonte live. Muki, quhej ajo,,, ose Mukadez, a diçka e tille, por ky mendim ju duk i tepert perpara mendimit se pas disa oresh do te takonte Iren. E fshiu mesazhin, e la celularin mbi tavoline, dhe iku. Tashme zhurma e dushit ishte nje kujtim i larget.
| ||||