Vitviteja/Martin Camaj/Elegji e parë

ELEGJI E PARË

Kur kam me qenë i këputun nga mundi i vjetve të rrëpita sa 'i shkamb, mos të vijë keq ty, Taze, për mue të shtrimë mbi drrasat e vdekjes, kingj i ngatuem për fije. Leni plakat të qajnë mbi mue at ditë për njerzit e vet, vdekë qyshë kur. Edhe një amanet, moj grue: kur vdiqim atë, premë dy qe me ngimun të unshmit e thneglat e lamit me grimca buke. Por un' do të vdes mes njerzve gjithmonë të ngishëm, prandaj ndër drekë e mija qitni vetë kafe të idhta.

DREKË MALSORE

Sot ashtë marrë një gjak. Dy plumba lëshuen përdhe një burrë. Sot asht marr gjak. Nën tunin e spatës pëlset rrashta e kaut te prroni. (Drekë të mëdha po bahen sot!) Sot asht marrë një gjak. Gjama e brrave tërbueshëm përzihetme erën e mishit ndër zjarme. E gjethi i vjeshtës bie i djegun mbi kapuçat e bardhë ndër tryeza, jashtë. Natë. Në vorrezat mbi kodër tokë e re, hanë e re. Ujqit janë ulë prej malesh e pijnë gjak prrue.

---