Pjesë të zgjedhura nga Arben Orhani/2

Pjesë të zgjedhura nga Arben Orhani < Dialog me varrmihësin >

Dialog me varrmihësin

- Çfarë po bën? - Po gërmoj! - Përse? - Po hap një varr! - Për kë? - Për Hënën! - Çfarë të ka bërë Hëna? - Ajo më mësoi si të hapja varre për të vdekurit dhe t’i varrosja. Unë u kam bërë varrin shumë njerëzve. Tani i mbulova të gjithë dhe kam mbetur vetëm unë, unë dhe Hëna. Por do ta varros edhe atë! - Po ajo nuk ka vdekur ende! - Ajo ka vdekur!!! - ?! - Po, sepse, nëqoftëse nuk do të kishte vdekur, do të më mësonte si t’i hapja varrin vetes! - Po sikur të ketë harruar? - Atëherë do të futem vetë në këtë gropë! - E kush do të të mbulojë me dhe? - Ti! - Unë? Po mua? - Mbase kujtohet Hëna! - Po sikur të harrojë? - Atëherë gjallo derisa të kujtohet! - ?!

Flagrancë e sakrifikuar

Plaku kalon një gardh të fortë të thurur kujdesshëm, megjithëse jo të lartë, dhe futet brenda në një kopsht të bukur, mbushur me fruta ndjellëse, të cilat duket se ka kohë që nuk vilen. Pret të shohë ndonjë roje apo dikë tjetër, të cilit mund t’i kërkojë të hajë pak nga ato fruta. Mbështetet pas një trungu dhe pret. Kishte dëgjuar njëherë se rojet janë shumë të duruar, ata fshihen dhe presin gjersa hajdutët të prekin diçka me dorë, nëqoftëse jo, ata nuk shfaqen kurrë, por rrinë fshehur. Mendon të presë, por kalon shumë kohë, aq sa uria fillon ta mundë dhe i erren sytë. Shikon pemët e mbushura me fruta të lëngshme, dhe niset drejt një peme të vogël. I afrohet duke pritur që ndokush të ulërijë gjatë çastit që zgjat dorën. Kap frutin dhe e mban me dorë pa e këputur. Vazhdon ta mbajë ashtu edhe për shumë kohë, por askush nuk bëhet i gjallë, ndërkohë që uria fillon t’i japë goditjet e fundit. Papritur, vëren se të gjitha frutat janë të krimbura, përveç asaj në dorën e vet. Vendos ta lëshojë poshtë dorën e lodhur bashkë me frutin, por dëgjon një zë të mbytur që duket sikur del nga ndonjë zverk i shtrënguar fort. Një gjarpër me ngjyra të bukura shfaqet që mbrapa pemës dhe i thotë: “Nëqoftëse e ha, do të vdesësh!” Plaku buzëqesh zorshëm si i frikësuar, ul dorën bosh me sytë ngulur ethshëm drejt gardhit dhe shtrihet dalngadalë përtokë me vështrimin e trishtuar, duke menduar për gjërat që kishte dëgjuar para se ta kapërcente.

Autostop

…një dorë e ngritur lart me gishtin e madh drejtuar nga njëra anë e rrugës, ndërsa nga ana tjetër një makinë e zezë afrohet ngadalë, e ndjekur nga kortezhi i përmotshëm me fytyra të lodhura, me një shprehje të padurueshme për të mbaruar sa më shpejt atë lamtumirë të fundit, e cila duket sikur po zgjat që prej një shekulli e që mbetet në mendjet e njerëzve si një çast i neveritshëm e i padurueshëm, ku ndërthuret më magjishëm se kurrë jeta dhe vdekja dhe njeriu i mban sytë e skuqur e të hapur fort vetëm te fytyra e shtrembëruar e njeriut të kthyer tashmë në hiç, dhe, prapëseprapë, të gjithë qajnë e vajtojnë për “ikjen e tij të papritur e të dhimbshme”, duke kujtuar të mirat që ka bërë gjatë gjithë jetës së tij, tashmë të kthyera mbrapsh e të pavlera, dhe për të mirat që ka lënë si trashëgim, pa harruar edhe ligësitë, që për një çast duket sikur u hapin rrugë të mirave, por pak nga pak bllokojnë gjithë rrugën, dhe, makina e zezë, e ndjekur nga kortezhi i përmotshëm, ndalet, duke mos patur rrugë tjetër për të mbaruar atë që ka nisur, dhe, njeriu që rri pranë rrugës, ende me gishtin e ngritur lart e me vështrim shpresues se ndokush mund ta marrë me vete, sepse është shumë i lodhur për të vazhduar rrugën i vetëm e më këmbë, dalngadalë ul poshtë dorën e lodhur, merr në krahë arkivolin, që e ka ndërtuar me duart e veta, dhe vazhdon përsëri rrugën më këmbë, me kokën poshtë, por që ndonjëherë e kthen mbrapa për të parë nëse është zhbllokuar rruga e makina e zezë ta arrijë, trembet nga një prekje e lehtë prapa krahëve dhe një zë, i cili i thotë t’i vendosë rrota arkivolit që mban në krahë, të hipë në të dhe ta drejtojë me timonin e duarve të veta, ashtu siç është dhe bën bota, nga e cila as një përcjellje me makinë dhe njerëz që të flasin për të mirat e tij nuk i dha, por vetëm i tregon rrugën nga duhet të ikë e të mos kthehet kurrë, megjithëse ai e di se kërkon diçka që nuk mund të jepet, përveçse rrotave të arkivolit, për të cilin njeriu fillon të shqetësohet se mbase shkatërrohet nga tronditjet e rrotave, që e ndihmojnë të ecë shumë më shpejt se makina dhe njerëzit e veshur me të zeza, të cilët ende nuk kanë nisur rrugën e vetme që nuk ka kthim, por vetëm vajtje, e cila varet edhe nga lloji i arkivolit e rrotave, që duhen drejtuar mirë, përndryshe del nga rruga e madhe dhe detyrohet patjetër të presë makinën mbrapa krahëve, për t’i bërë shenjë ta marrë edhe atë, prandaj japin vetëm rrotat e arkivolit, sepse kushtojnë më pak dhe prishen më shpejt, duke i ofruar pasagjerë të mirëpritur makinës së zezë, e cila i ngjan më shumë makinës së plehrave të shpërndara kudo anash rrugës, ku vazhdon udhëtimi i njeriut që vendosi të ecë vetëm mbi arkivolin e vet, me kokën e rënduar nga mendime, që nuk e lejojnë të jetë një plehrë si gjithë të tjerat, por një që ecën mbi arkivolin e vet me rrota pothuajse të shqyera nga shpejtësia e madhe, me të cilën shkon njeriu dhe arkivoli i tij drejt gropës mbase jo të caktuar për të, që ka ardhur aq shpejt dhe si në ëndërr, por për një tjetër, që vjen nga mbrapa dhe vonohet nga plehrat e shumta anash e nëpër rrugë, dhe njeriu detyrohet të hapë vetë edhe gropën, ku pret me padurim të fshihet nga bota, që mbase do ta lërë të presë radhën në qoftë se, pa mbaruar së hapuri gropën, do të arrijë makina e zezë e plehrave, prandaj gërmon nxitimthi me thonj duke vështruar rrotat tashmë të shqyera, që i ngjajnë si sytë e kortezhit të përmotshëm, të cilin nuk ka më zili ta ketë, me lot në sytë gjysmë të mbyllur e gati pa jetë, të cilët po pijnë pikat e fundit të burimit të shterur, duke marrë me vete gurgullimën e vetme që ngjason pak me zhurmën e rrotave të arkivolit, kur rrëshqet mbi rrugën e të gjithëve, në gllabërimin e çastit të sfidimit të rrugës së tepricës së pamundësive anonime…

Dilemë e mbikqyrur

Prifti mblodhi forcat dhe i ra disa herë këmbanës, duke tërhequr litarin e gjatë që përfundonte te këmbana në majë të kullës. Kreulur, përshpëriti disa lutje të frikshme nëpër dhëmbë, sikur të mallkonte, dhe i hodhi një vështrim turmës së njerëzve që mbushnin kishën. Pahsi bëri kryqin, përveshi buzët me përçmim, duke ndjekur me sybishtazi njerëzit, të cilët e pasuan dhe ngulën sytë shpresues drejt tij. Fshatarët iu dukën si krimba të bardhë e të trashë, që zvarriteshin drejt tij duke u ngërdheshur e lëshuar jargë nga goja. Donte t’i shqelmonte e t’i flakte tutje, t’i dërgonte aq larg sa, duke u zvarritur, nuk do të mbërrinin kurrë tek ai. Por e dinte se ishte e kotë: vezët e tyre do të çelnin dhe krimbat e tjerë do të vazhdonin të zvarriteshin, derisa të mbërrinin, por, deri atëherë, kishte kohë. U foli njerëzve me zë të ulët, ngadalë, me sy gjysmëmbyllur, për krimbin, sesi ta shmangnin e të ruheshin prej tij. Sapo mbaroi, mori frymë thellë, duke i vështruar të gjithë me radhë, drejt në sy. Ata u ngritën me padurim dhe shtynin njëritjetrin për të dalë jashtë. U merrej fryma në atë vend të mykur e të lagësht, plot merimanga e insekte, që u futeshin ngado nëpër trup e u pinin gjakun. Prifti pështyu dhe kaloi në një dhomë të vogël të errët. Pasi hoqi veladonin u shtri të flinte. Dikush trokiti fort e me nxitim te porta. Prifti hapi derën përgjumësh. Në fytyrë iu përplasën pika shiu. Njeriu i tha diçka nxitimthi. Nuk e kuptoi dhe vuri dorën te veshi, që të dëgjonte më mirë, por menjëherë iu kujtua diçka që e bëri të sprapsej, duke mallkuar veten për gjestin e bërë. E kishte vënë re menjëherë atë endacakun budalla që ishte dukur në fshat. Pasi asnjeri nuk i dha gjë tjetër, veç sharjeve e shqelmave, u shtri në mes të rrugës, duke bërë si peshqit, kur i flakin në pluhur. Kryeplaku iu afrua dhe endacaku kërkoi me shenja t’i thoshte diçka në vesh. Veshi bashkë me dorën iu afruan gojës së tjetrit, ndërsa një gjë e bardhë hollake, si krimb, doli nga goja, duke u zhdukur brenda organit dëgjues të kryeplakut. Vetëm prifti e vuri re atë si krimb, përmes gishtave të dorës që hidhte gurë fshehurazi kundër tij. Por fshatari te porta i ndërpreu mallkimin ndaj vetes duke i thënë se kryeplaku kishte vdekur papritur. Ashtu, përgjumësh siç ishte, por i gëzuar, madje i lumtur, i përplasi derën tjetrit në fytyrë dhe nxitoi drejt litarit të këmbanës, megjithëse koka i dhimbte shumë; i dukej sikur ndonjë nga krimbat e vegjël të bardhë i ishte futur në vesh, duke e grryer që brenda. Shtrëngoi litarin dhe u var atje duke qeshur me të madhe. I dukej sikur këmbana e lagur ding-dongonte më fort dhe tingulli shkonte më larg. Papritur, goditja u ndërpre dhe prifti, i habitur, vuri re se litari po i mbështillej rrotullimthi mbi duar. Ngriti kokën duke shtangur syshqyer drejt këmbanës së zezë që afrohej marramedthi duke u zmadhuar frikshëm. Nga goja e hapur nuk nxorri dot asnjë lutje dhe këmbana e lagur ndali vringëllimën me një goditje të mbytur e të thatë, sikur të kishte thyer ndonjë ashkël druri. Njerëzit, pasi dëgjuan këmbanën të binte furishëm, rendën drejt kishës. Atje gjetën kryeplakun, i cili dukej se ishte njoftuar i pari. Ai po vështronte mendueshëm trupin, gjysma e të cilit kishte mbetur jashtë këmbanës. Gishtat e dorës së vjetër, si krimba gjysmë të ngordhur, lëviznin ende pakëz. I shkeli me këmbë dhe u mëshoi fort, duke i ndalur përgjithmonë. Dy burra iu afruan gjysmës së trupit dhe e tërhoqën fort, duke shqyer ngjethshëm copat e mishit që e mbanin ende lidhur me gjysmën tjetër, e cila do të mbetej poshtë këmbanës, që edhe të gjithë bashkë, nuk mund ta lëviznin nga vendi, aq e rëndë ishte. Njëri prej burrave volli mbi fytyrën e ngrirë të priftit, kurse kryeplaku pështyu mbi këmbanën e lagur nga shiu. < 1 faqe - 2 - 3 >