Pepili/Komedia Hyjnore/49

K. V: Rrethi i dytë. - Minosi. - Mëkatarët e epshit. - Françeska da Rimni.

	Keshtu nga rrethi I pare mes erresise Ne t’dytin rashe; ketu honi ngushtohet, Por dhimbjet rriten, nxisin me kuise.
	Atje Minosi I zi hungron, terbohet, Te praku shqyrton fajet nji nga nji, Gjikon, denon sa here me bisht qarkohet.
	Kur ndonje shpirt I keq I del karshi, Vetiu ai c’ka ne zemer nis me nxjerre; Edhe gjykatesi, me mkatet di,
	Peshon ku duhet flake ai shpirt I bjerre; Bishtin per trup e lidh aq here, sa t’kete Ndermend me e zbrite te rrathet poshte ne ferr.
	Gjithmone perpara tij gjen mija vete, Cdo shpirt mbas rradhe shkon ne gjykatore, Flet e degjon, thik flaket tatepjete.
	<<O ti, qe zbret ne kete te zeze bujtore, - sa u kujtue per mue Minosi briti, tue lane ate zyre me randesi mbas dore, -
	me sa mend hyn, kujt I beson, o I ngriti, nga gjithe kjo dere e gjane ti mos u rrej!>> <<C’je tue hungrue? – prisi atbote ia priti, -
	rrugen e tij fatale mos e prej! Keshtu u vendos atje ku asht fuqija Per me vendose, e mos e shtyj ma tej!>>
	Tashti nder veshe ja ku me vjen trishtija E kanges aq te dhimbshme; tash kam ra Atje ku t’rreh e gjames s’rande furija.
	U futa ne nje log, qe drite ma s’ka E ulurin si deti ne stuhi, Kur trandet nga ere t’kunderta pa da.
	Tufani I ferrit, kurre qe s’ka qeti, N’vorbull te vet gjithe shpirtnat I perlan, I fshik edhe I vertit, tue u dhane trazi.
	Kur I kalojne rrepines aty prane, E kuje e vaje e ankim ma shum ushtojne, Kunder te Naltit gja nuk rrine pa thane.
	Keshtu, si pashe, perplasen n’shoqishojne Mkataret, qe per epshe jane denue, Qe andjes pa fre arsyen ia neneshtrojne.
	Si flatrat, qe I bajne dimnit tue flutrue Te rrasun grumbull gargujt endacake, Keshtu shpirtnat e kqij era e terbue
	Kendej e andej e poshte e lart I flak; Fare shprese kurr nuk mbajne ata te mjere Per prehje jo, po as per denim ma t’pake.
	Porsi kojrrilat, qe vajtojne n’per ere E vizatojne ne qiell nje varg te gjate, Ashtu pashe tue denese, e me potere,
	Hije rrembye nga e rrebeta shtergate. Dhe thashe: <<C’jane keta, pris, qe u ra per hise Te rrihen nga duhija e kesaj nate?>>
	<<E para e atyne, per te cilet nise me me pyete kush jane, - tha I urti pris, - perandoreshe pat qene permbi shum fise.
	Kaq thelle qe fute ne llum te flligeshtise, Sa bani ligje cdo andej te lejohet, Per t’mblue ate turp, ku ishte katandise.
	Asht Semiramis; n’fron, per te lexohet, Mbas Ninos hypi dhe qe nuse e tija; Tash prej Sulltanit toka e saj sundohet.
	Vrau ajo tjetra vehten nga dashnija, Besen ia theu burrit te saj Sike; Kleopatra ja, zhyte n’vese te keqija.
	Helenen shih, per t’cilen permbi dhe Aq kobe u reshen; t’madhin Aqilete Shiko, me dashunine ra ne bete.
	Paridin shih, Tristanin;>> mija vete Nder ata shpirtna m’I tregoi me gisht, Qe dashunija shkuli nga kjo jete.
	Kur mjeshtri m’I permendi hollesisht Te lashtat gra, kaloresit, meshire Ndjeva per ta, e m’u renqethen misht.
	Une zuna e thashe: <<Poet, me shum deshire Do flisja me ata t’dy qe s’bashku shkojne E aq lehte I siellka era e veshtire!>>
	M’u gjegj: <<Ti priti dhe, kur te kalojne Ma afer nesh, atyne lutju at’hera, - Per dashunine qe I ban do te degjojne!>>
	Kur n’anen tone me hov I solli era, U lshova za: <<O shpirtna te ngashruem, N’mos ju pengofshin, eni ktu nje hera!>>
	Porsi pullumba prej deshires ftuem, Qe krahehapun prejne ajrine pa u ndale Drejt s’ambeles fole, te permalluem,
	Njashtu ceten, ku asht Dido zemer-vale, Lane e flutruen drejt nesh n’ate ajr te zi, Kaq qe e forte thirrja, qe me shpirt m’kish dale.
	<<O njeri I mire e plot fisniki, qe zbrite me na pa n’kete vend mizor ne qe me gjak token e kemi ri,
	t’kishim mik ate qe rruzullin ka n’dore, do ta lutshim n’kete cas per paqen tande, mbasi ndjen dhimbe per t’zezet mekatnore.
	Per cka me ndi edhe me fole te kande: Na do degjojme e gjegjen kem m’iu dhane, Tash qe ka nise me ra dhe era e rande.
	Toka, ku syte se pari driten pane, Shtrihet n’ate breg, ku derdhet Po-hi n’det, Per me gjete paqe me ndjeksa t’vet te tane.
	Dashnija, n’shpirt fisnik qe hyn aq lete Per t’hieshmin trup e lidhi kete fatzine, Trupin ma rrmbyen e si: peng me ka mbete.
	Dashnija, qe ‘I dashnori I fal dashnine, Nga epshi I ketij me ndezi zhar, Pa mue as ketu, si e sheh, s’e gjen qetsine.
	Dashnija na flijoi mbi nje altar. N’Kaina rafte ai qe na la pa jete!>> Ja, keto fjale na thane ata qyqare.
	Kur une degjova ata shpirten t’shkrete, Koken e ula e ndeja gjate n’mendim, Dersa poeti tha: <<Pse ashtu ke mbete?>>
	E kur pergjegja, nisa: <<Oh, mjerim! Sa t’ambla mendime e sa deshira I shtyne ata ne kete te zi shtegtim!>>
	Pastaj keshtu, drejt tyne kur u prira, U thashe at’here: <<Franceske, keto renkime Po m’bajne me qa te trishtun nga meshira.
	Me thuej, ne koh’n e t’amblave pshertime Si e ne c’rase me njohe dashnine ju ra, Tue u perplite n’deshira e nder dyshime?>>
	<<S’paska idhnim ma t’madh, - m’u gjegj tue fsha, - se me mendue per kohet e harese n’mjerim e vaje, mesuesi e di kete gja.
	Por si dashnija nisi rranje te qese Nder zemra tona, n’dac me ta rrefye, Si ai do baj qe flet njiheri e dnes.
	Po lexonim nje dite, sa me u defrye, Per Lancilotin, si e zu dashnija; Pa fare dyshimi, vetem, krye me krye.
	Ma se nje here na u ndezen syte shkendija Nga ai lexim, e tinzash jemi kqyre, Por vetem ne nje pike na u pre fuqija.
	Kur na lexuem se e deshruemja ftyre Befas u puth nga nje dashnor I atille, Ky, qe nga une s’ndahet n’asnje menyre,
	Nder buze me puthi trupi tue iu dridhe; Galeot qe libri edhe ai q’e shkrojti, Q’ate dite leximit ma s’I gjetem fill.>>
	N’sa njani shpirt kete ngjarje na tregojti, Tjetri aq qante, sa nga dhimbja I prekun U fika krejt e zemra gjak m’pikojti;
	E rashe, si te kish ra nje trup I vdekun.

---