Pepili/Komedia Hyjnore/140

K. XXI Rrethi i tetë. - Lugja e pestë. - Batakçijtë. - Në pisën e vlueme. - Kthetrafletët.

	Keshtu na shkuem nga njena n’tjetren ure, Tue fole cka n’Komedi s’ia vlen me rrfye, E kishim dale ne maje te saj, kur
	U ndalem edhepame se ishim shty N’grope tjeter t’Lugjezezes, ku me qa Asht kot; cudite e vrejta ate terr me sy.
	Si ne kantjer t’Venecjes vlon pa da Pisa e rreshinte ne stinen dimenore, Barket me I lye, dermue detit tue I ra,
	Se s’rrihen ma tashti rruget ujore; Kush ngre te re e kush kallafaton Te vjetren barke damtue lundrimesh; prore
	Dikush mbi kic, dikush mbi bash qellon; Ndonje I ven arna velit fare grise; Kush rrema gdhen, litar kush gersheton;
	Kshtu, jo me zjarr, - me force te Perendise, - E trashe e vishtullore n’pellg valonte Nga njani breg te tjetri e zeza pise.
	Syte ngule ia kishe; gja nuk u dallonte, Vec flluskash qe ai qull rinte tue qite E here mufatej, here me hov humbonte.
	Poshte tue veshtrue po rrija krejt cmerite, Kur prisi me terhoqi fill perbri, <<Kujdes, kujdes! Shiko!>> - me tha paprite.
	Kryet solla me te shpejte si ai njeir, Qe don me pa cka asht tue e shty me ike, Por kaq I asht fute per palc nje lemeri,
	Sa vrapin kjo deshire s’ia ndal nje cike; E pashe nje djall, ma t’zi s’mundesh me e gjete, Qe ngiste shkamb ne shkamb me te shti frike.
	Se c’hije e vrashte n’ate dreq te zi me flete! E sa mizor me ngjante e I perfrigueshem, Me flatra hape, vec sa tue preke mbi dhet!
	Mbi supin e shpulpuem e te madhnueshem Nje mekatar kish hjedhe, e me dy duer Per neje t’kambve e mbante ai shterngueshem.
	<<O kthetraflete, - ai briti permbi ure ku ishim na, - te solla nje te pare nga Santa Zita, mbrende ta flakim flure!
	Po kthehem ku me presin sa mkatare; T’gjithe vec Bonturit, bajne matrapazllek, <<jo>>-hi ne <<po>> u shndrroka atje per ar!>>
	Poshte e verviti e u kthye ne t’ashprin brek. As qenii stanit neper ferre e drize S’e ndjek kaq shpejt hajdutin shtek me shtek.
	Ai, sa u fundos, duel siper me kurriz, Por djajte, qe aty nen ure nuk rrinin kot, Briten: <<Fytyren Shenjte e ke n’Parriz!
	Ketu jo si ne Serkjo bahet not! N’dac me shpetue nga capojt tone, u ruej E kryet mos qit mbi pise as sot as mot!>>
	Ia ngjiten me ‘j qind krraba e n’ate rremuje I thane: <<Tash vallezo ti zhyte e mbyte; Fshehtas ashtu, ne mujsh me ia hjedhe kuj.>>
	Gjellbasi ashtu sherbyesve s’ua ndan syte, Kah mishnat ne kazan papra perzijne, Qe siper langut t’mos e nxjerrin kryet.
	Mesuesi I mire me tha: <<Qe mos ta dijne Se je ketu, ti shpejt duhet me u binde: Mbas krepash struku, mproje qe te te rrijne!
	Per cfaredo kokecamje, qe t’me linde, Ti mos u tut, - punet ua dij me rraje, Se une dhe tjeter here me ta jam grinde.>>
	Ures pastaj ia kaperxei ate maje; Se gjashtes pende tue I ra ai per te gjate, Iu desh ta ngrinte ballin me kuraje.
	Me ate terbim, me ate te madh inat, Qe I turren qejte te vorfnit, n’short me e shkye, Kur lutet ai nder dyer per buken thate,
	Vrapuen djajte qe poshte ures, zjarr nder sy, Drejt tij krrabat I shtrine permbi ate shkrep, Por prisi: <<Asnje mos te guxoje me msy!
	Para se te ma ngjitni ju me grep, Te vije njani prej jush e te degjoje, Pastaj ne daci m’varni per gazep!>>
	T’gjithe briten: <<Bishtakeqi le te shkoje!>> Njani levizi, tjeret mbene ne vend; Tue ardhe ai thonte: <<Lodhet kot me goje!>>
	<<Mos valle, o Bishtakeq, ti pernjimend pandeh se une, - ia preu I urti pris, - ketu kam mbrrijtun, frike pa pase kurrkend,
	sikur mos t’ishte ndihma e Perendise e fati I mbare? Hap rruge, se lart ne qiell asht shkrue nje t’gjalle te coj mes erresise!>>
	Sa qe krenar, aq ra e u shkreh ai fill, Nder kambe iu rrzue e rrebta arme prej dore E u tha te tjerve: <<Futni shpatat n’mill!>>
	<<Ti qe je struke, - prisi m’u suell ksodore, - mbas atij shkamb te ures e s’ban za, eja te une, se kemi bese e ndore!>>
	Dola ne cas, kah ai shkova tue nga; E djajte para marshuen ne krye dekikut, Sa dreshta se po e bajne fjalen asgja.
	Keshtu luftaret pashe, trembun rrezikut, Kur nga Kaprona dilnin jashte me bese Rrethue djathtas e majtas prej anmikut.
	Une iu afrova prisit tim me shprese, Prej tyne por s’I hiqja syte e mije, Kushdi c’perbluejne, mendoja, mbrenda krese.
	Krrabat drejtuen mbi mue e: <<A ban t’I bij, - I thonte njani tjetrit, - mu ne shpine?>> <<Po, - gjegjin tjeret, - theja njanen brije!>>
	Por djalli, qe po fliste me zotnine, Koken e solli mbrapa menjehere E I tha: <<Hej, Ndukalosh, lene njerine!>>
	Pastaj kah na: <<Ure n’ure neper gomnere S’ka mundesi ma rrugen ta vazhdoni, Se krejt asht shembun I gjashti qemer!
	Por n’qofte se me shkue tutje ju deshroni, Ngjituni kesaj kreshte dhe, pa zore, Do ndeshni ne nje ure, - ne te kaloni.
	Dje u mbush, plotsisht pese ore para ksaj ore, E ‘I-mije-dyqind-gjashtdhjetegjashta vjete, Qyshe se u nderpre kendej shtegu malor.
	Po coj me ju do dreqen, qe perpjete Do shkojne me pa mos del kush mbi katran, - Shkoni me ta, e gja s’ka me ju gjete!>>
	<<Hej, Shtrembaflete, e ti o Plakaran, or Turiqen, ketu! – filloi me thane. – Mbi dhjetshen, Mjekerroc, t’jeshe kryeshejtan!
	Dragon e Xhagajdor, eni n’kete ane! Ti Derrcatall dhe ti o Qengrricon! Shpejt, Kuqaleger, Ngerdheshanit prane!
	Sillniu rrotull kazanit qe valon; Shendosh m’I coni fill, vec jo gjetiu, Por n’ure, qe siper lugjeve u kalon!>>
	<<Aman, mesues, e zeza, - thashe, - na piu! Vetem ma mire ta bajme na rrugen tone, Ne qofte se e din, se fort p I drue I ziu!
	Pse nuk po je I urte si gjithmone? S’degjon si kercllojne dhambet te terbuem? Rrezik shoh n’ata sy heret a vone!>>
	E ai m’u gjegj: <<S’te shoh dot te friksuem! Dreqnit le t’I kercllojne sa t’duen catajte, - E kane me ata, qe n’pise jane te denuem!>>
	Te gjithe u kthyen at’here nga penda e majte; Por, si per shenje, nga I pari tue u zgjerdhi, Gjuhen ma pare shternguen mes dhambesh djajte;
	E ai ****’n e vet e kishte ba buri.

---