Pepili/Komedia Hyjnore/101

K. XIV Rrethi i shtatë . - Bezi i tretë. - Dhunuesit kundër Perëndisë. - Kapaneu. - Plaku i Kretës. - Lumenjtë e Ferrit.

	Per vend te lindjes me ngushtoi dashnija, Sa tok ia mblodha gjethet e shperndame E atij ia ktheva qe I kish ra zalija.
	Mbrrijtem ma n’fund n’ate ven ku asht I ndame I dyti brez nga I treti, atje mue M’u cfaq si drejtesija bante nam.
	Cdo gja te re qe pashe per me tregue, Po them se na ia behem n’nje djerrine, Qe bime ne shtrat te vet s’len me bulue.
	I dhimbshmi pyll krejt rrotull e perfshin Porsi kunore, si pyllin brraka trishte; Na hapat ndalem buze asaj shkretine.
	Aq perveluese rana e dendun ishte, Sa as Katoni kurr kamben e tij S’e pati vu ne nje te tille ranishte.
	Hakmarrja jote, Zot, o Perendi, Se c’tmer e frike atij duhet t’I kalle, Qe do lexoje cka pashe me syte e mij!
	Vraponin turma lakur neper zall Tue qa e tue lotue te zine mjerim, Por s’njajtes vuejtje nuk I bajshin balle.
	Sa rrinin shakull n’shpine gjithe deshperim, Disa, te ulun ndeje, grusht ishin ba, Dhe rend e rend te tjeret pa pushim.
	Turmen qe rendte s’e numronte gja; Te shtrime ishin ma pak, por nen ate tmer Me gojet shkrumb ma fort thrrisnin tue qa.
	Permbi ranishte pa ia me njehere Nje shi prej flakesh binte fije-fije Ngadale, si bora alpesh kur s’ka ere.
	Si Leka, mbi ate dhe te nxehte Indije, Pau tue pikue persiper ushterise Copa flakesh der n’toke pa u shkime njefije,
	Prandej te gjithe I urdhnoi I forti pris Te rrinin tue shkele rrah’n e perveluem, Qe te mos hapej flaka shkretetise, -
	Ashtu reshte n’ate ferr zjarri I amshuem; E rana, porsi eshke ne gur e unur, Ndizej, dhimbjet tue shtue nder te denuem.
	Si n’valle I leviznin t’shkretat duer Pa da andej-kendej, nga trupat vale Tue shkunde te fresktat flake te zjarrit flure.
	<<Mesuesi im, - ia solla keto fjale, - qe mposht cdo gja vec djajve, qe mizore te porta e ferrit deshen me na ndale,
	kush asht, valle, ai vigan, qe s’merrka n’dore kaq zjarr, e rri percmues e pa u perpjekun dhe duket se s’po e piqka gjithe kjo bore?>>
	Kur vrejti se kah ai ishte terhjekun Kureshtja ime, vete m’u gjegj ma pare Tue brite: <<Si qeshe I gjalle, jam edhe I vdekun!
	Le ta lodhe Jovi t’fortin farketar, Nga I cili muer rrufene edhe, titan, Me te me shigjetoi e m’bani zhar,
	Le t’rrahin sa te duen kudhe e cekan Ne Mongjibel, ne farketore t’zeze, E te vikase: <<Vullkan! Ndihme, ndihme, aman!>>
	Si n’Fleger, kur beteja pat qene ndeze, E le te me qelloje me force t’pamate; - Krejt kot e ka, s’perulem dot, per bese!>>
	Me t’madhe prisi at’here t’I ka piskate, Sa kurr degjue s’I kishte une aq za: <<O Kapane, shi n’kete kreni qe zgjat,
	qendron ndeshkimi qe ti je tue la; terbimi yt vete po t’denon perjete ma teper se sa flaket ne shulla.>>
	Pastaj m’u suell e tha, n’fytyre me I qete: <<Ai qe nje nder shtate mbretnit qe rrethuen qytetin Tebe; pat e vazhdon t’kete
	ndaj Perendise meni qe gja s’e shuen; por, bash ashtu si ia perplasa n’sy, furine porsi stoli ne gjoks ia vune.
	E tash eja mbas meje, pa u shty Mbi rane te kobshme ku po digjen flaket; T’ecesh rranze pylli asht ma mire per ty.??
	Te heshtun mbrrijtem te nje lum si I gjaket, Qe I vogel fill prej pyllit rrjedh rreke; Sa here qe e kujtoj me vjen te paket.
	Sikur nga Bulikami del nje she Ku marrin ujet vajzat mekatare, I tille derdhej dhe ky mbi t’ndeztin dhe.
	Krejt shtrati I tij e brijte veshe ishin fare Me gure, si edhe brigjet ne dy ane: Pra duhej ece bash kesaj rruge vetare.
	<<Nder sa e sa gjana qe der tash kam thane, qyshse na I jemi fute se madhes dere neper te cilen mund te hyjne te tane,
	ti nuk ke pa me sy kurrndonjehere gja ma per bind se uj’t e ksaj rrekeje, ku flaket pa ra mire shkimen mejhere.>>
	Me keto fjale mesuesi u kthye prej meje, Mbasi e luta gjelle me me dhurue Tani qe me kish zgjue deshire nder deje.
	<<Mes detit asht nje vend perdhe rrafshue, - prisi me tha atbote, - e quhet Kreta, nen mbret te saj pa faj njerzt kane jetue.
	Mali I saj Ida gjithe kroje te qeta E pyje gjelberore dikur kishte, Por tash s’ka tjeter, vec troje te shkreta.
	Rea per djep t’sigurte e zgjodh, ferishte Kur t’birin pat, dhe qe ma mire me e fshehe, Vajin e djalit fill me klithje e prishte.
	Mbrenda atij mal nje plak hierande rri ngrehe, Shpinen e vet Damiates ia drejton, Drejt Romes si n’pasqyre dy syte I mpreh.
	Ar I kulluet mbare koka I xixellon Dhe argjend krahet edhe parzmi unji, Baker der n’rranze te kofsheve I veton;
	Cka merr ma poshte e ke hekur te zi, Por kamba e djathte asht prej argjilit pjelle, - Mbi kete ma fort mbeshtetet trupi I tij.
	Gjithe trupi, pervec kokes, pre asht thelle, Nga camja curril lotet poshte pikojne E, mbare tue u bashkue, shporojne ate shpelle.
	Me rrjedhe te tyne ne lugine formojne E Akeron e Flegeton e Stigje, Mandej neper kete lug te ngushte kalojne
	E mbrrijne atje ku s’gjen me zbrite ma shtigje, Kocitin tue perftue; c’mocal asht ai Do e shohesh vete, - ketu s’te jap pergjigje.>>
	<<Ne qofte se kjo rreke, - I thashe pastaj, - rrjedh n’kete menyre nga lart prej botes sone, perse na cfaqet vetem ne kete skaj?>>
	M’u gjegj: <<I rrumbullaket asht gjithmone Ky hon; e mbasi fute jem’ vazhdimisht Tue marre te majten poshte ne rrugen tone,
	Honit s’I jemi sjelle kurr krejtesisht; Pra ne te dalshin para sende t’reja, N’fytyre mos u trego si mrekull t’isht.>>
	E une serish: <<Flegetoni e Leteja Ku jane, mesues? Per njanen ti s’po flet, Per tjetrin thue krijohet nga rrekeja
	E loteve>>. <<Mue vargu I pyetjevet M’pelqen, - m’u gjegj. – Ti nje pergjegje e more Nga vete kjo dallge e kuqe qe bucet.
	Letene do shohesh jashte kesaj gropore, Atje ku te gjithe shpirtnat shkojne me u la, Si t’I kene vuejte mekatet njerezore.>>
	Pastaj me tha: <<Tashti duhet me u nda Pre pyllit; ti gjithmone mbas meje rri, Tue ece per te gjate bregut s’te gjen gja,
	Se mbi lum shuhen flaket nji nga nji.

---