Muzika/Kompozitorët/150

Luqiano Berio
(lindur më 1925)
NË ENCIKLOPEDI

Nëse kërkohet një emërues i përbashkët i gjitha kompozimeve të Berionit, atë emërues nuk e kemi vështirë ta gjejmë, ekziston dhe mund të shprehet si çlirimi i muzikës nga sistemi dogmatik i rreptë i teoritcientëve. Berioni, mësimet e para për muzikë gjegjësisht i mori nga i ati i tij, një muzikant i kishës në përditëshmërin e të cilit luajtja në orgel dhe kopozimi ishin pjesë e jetës. Këtë rrespekt ndaj zanatit të muzikës, Berinoni e pëvetësoj në thelbin e tij dhe e zgjerojë për nevojata e avangardës muzikore. Që në vitet pesëdhjeta përderi sa zbatonte teknikën e kompozimit seri - në atë kohë ishte adet, ai i mbante si gjëra anësore, mbindërtimet dhe regullat për vepra që vinin nga teoriticientët e muzikës; Berioni, në i jepte përparsi përvojës që lënte pas tingëllima e zërit. Për këtë ai shprehej "Rregullat për kompozim janë krijuar me qëllim që në çdo çastë, kur muzika e kërkonë, të mund të thehen". Për të, një kompozim kurr nuk është i përfundur, nuk është produk i paprekëshem, por në të kundërten, ai kompozim gjithnjë kërkon ndryshime - për pozicionime të tjera dhe për lidhje të reja të përbashkëta muzikore. Këtë liri ai e merr dhe e zbaton jo vetëm për pnimet e tij por shkon edhe më largë e zbaton edhe për vepra të më hershme muzikore. Për Beronin, citatet muzikore, janë vegla të heshtura ndihmëse të punës. Ai kthehet në mënyrat e moçme të praktikave përpunuese që në mesjetë deri në kohën barokane ishin adet dhe që kanë depërtuar deri në shekullin e XIX, në muzikën triviale.

Nga 1953-ta, e deri më 1959-të, Berioni udhëhoqi me studion elektrnike të radiostacionit italian. Ndërsa nga 1960-ta, është i zënë si dirigjentë i muzikës aktuale dhe jepë mësime në disa shkolla muzikore të Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

Luciano Berio