Veç për dashurinë koha nuk mjafton!

Si tymi i cigares,

gjithë jeta m’u tret,

dhe kurrë s’kam qenë,

si peshku në det.

Si tymi i cigares,

m’u tret e m’u tret,

me një zë putane,

vdekja më thërret.

Me një zë putane,

me zë prostitute,

futur pas një rrëze,

fshehur pas një skute.

Me një zë putane,

që nga errësira,

po më ka mbërthyer,

jeta me zinxhira.

Dhe s’ka djall në botë,

qirinjtë të m’i fiki,

keq më ka mbërthyer,

dhe s’më lë të iki.

Keq më ka mbërthyer,

dhe kurrë s’u dorëzua,

dikur dhe unë desha,

po tani nuk dua.

Dikur dhe unë desha,

të ikja këtej,

po jeta-si zjarri,

m’u ndez nëpër dej.

Më foli ngadalë,

me zë të pafikur:

“Ka kohë-poet,

ka kohë për të ikur!”

Ka kohë për të ikur,

në varrin e heshtur,

jeto dhe këndo,

dhe gjëmo pareshtur.

Gjëmo si një det,

ty s’të lodh përpjekja,

se ti je poet,

më i fortë se vdekja.

Ndaj gjëmo pareshtur,

me gjithë zemrën tënde,

dhe putanën vdekje,

trembe edhe trembe.

Trembe edhe trembe,

të marrë arratinë,

se kohë nuk ka,

veç për dashurinë.

Nga era s’t’u fikën,

qirinjtë në jetë,

dashuria ikën,

ndërsa vdekja pret.

Veç për dashurinë,

kohë s’ka vërtet,

ndaj këndo pareshtur,

këndo-o poet.

Ndaj këndo pareshtur,

këngë nga më të mirat,

të dua kaq shumë,

ndaj s’t’i heq zinxhirat.

A.DUKA