Parashikimet e Gjoni të Jerusalemit

Parashiqimet

nga
Gjoni i Jerusalemit

redaktor
Përkthyer nga Lekë Mjeku - 2006

{{{4}}}

---

I.

  Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
  ari do te jetë në gjak.
  Kush vështron qiellin ,numëron atje napolona
  Kush hyn ne tempull,takon aty tregtarë 
  Huadhënësit bëhen parekëmbyes e fajdexhi
  Shpata do të mbrojë gjarpërin.

  Por zjarri do të përhapet
  Çdo qytet ka për të qenë Sodom e Gomorrë
  E fëmijtë e fëmijëve do të bëhen ré përvëluese
  Ata do të ngrenë flamujt e vjetër.

II.

  Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
  Njeriu do të popullojë tokë e qiell e det me krijesat e tij
  Ai do të urdhërojë
  Ai do të synojë Fuqinë e Perëndisë
  Ai s´do të njohë kufij.
 
  Por gjithçka do të rikthehet
  Ai do të lëkundet si një mbret i dehur
  Ai do të ngasë si një kalë qorr
  Me shpore do t´a çojë ai kafshën e tij në pyll
  E në fund të rrugës ka për të qenë një humnerë.

III.

  Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
  Në të gjitha anët e tokës kulla babilonëse do të ngrihen
  Do të jetë Rom e Bizant
  Fushat do të zbrazen
  S´ka për të pasur ligj,vetëm të vetën e atë të grupit të vet.

  Por barbarët do të jenë në qytet
  S´ka për të pasur mjaft bukë për të gjithë
  E lojrat s´do të mjaftojnë më
  E pastaj njerëzit pa të nesërme do të ndezin zjarrin e madh.

IV.

  Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
  Shumë njerëz do të njohin urinë
  Shumë duar do të bëhen blu nga të ftohtët
  Saqë këta njerëz një tjetër botë do duan të shohin
  E tregëtarët e iluzioneve do të vijnë helm të ofrojnë.(shën.i përkhyesit.- droga)

  Por do të shkatërrojë trupin e prishë shpirtërat
  E ata që gjakun e tyre me helm përziejnë
  Do të bien në grackë si kafshë të egra
  E vrasin e përdhunojnë  e kërcënojnë e grabisin
  E jeta do të bëhet si një apokalips që rikthehet rishtazi.

V.

  Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
  Çdokush do të përpiqet,sa më shumë të shijojë sa të mundë
  Burri do t´a ndajë gruan aq herë,sa ai e merr
  E gruaja do të shkojë nëpër rrugica e të marrë,kë t´i pëlqejë
  E të lindë fëmijë,pa përmendur emrin e të atit.

  Por asnjë mjeshtër do t´a drejtojë fëminë
  E kushdo midis të gjithë të tjerëve do të jetë vetëm
  Tradita do humbasë
  Ligji ka për t´u harruar
  Si të mos kishte qenë kurrë lajmërimi e njeriu  prapë u bë i egër.

VI.

  Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
  Babai do të marrë të bijën për epsh të tij
  Burri burrin,gruaja gruan
  Plaku fëminë
  E kjo do të ndodhë para syve të të gjithëve.

  Por gjaku do të bëhet i papastër
  E liga do të përhapet nga shtrati më shtrat
  Trupi do të marrë çdo kalbësirë të dheut
  Fytyrat do të bymehen,gjymtyrët do gërryhen
  Dashuria do jetë kërcënimi më i madh për ata,
  që vetëm mishin njohin. 

VII.

  Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
  Ai që flet për bé e ligj 
  S´ka për t´u dëgju
  Zëri i atij,që besimin në Krisht predikon
  ka për të buçitë në shkretëtirë.

  Por kudo do të përhapen ujërat e fuqishme të feve të pabesa
  Mesias të rremë do mbledhin njerëz përreth
  E i pafeu ka për t´u armatos si kurrë më parë
  Ai don të flasë për të drejtë e drejtësi,
  feja e tij do të jetë e mprehtë e përvëluese
  Ai do të hakmerret për Kryqëzatën.

VIII.

  Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
  Uturima e vdekjes si bubullimë do të buçasë mbi dhe
  Barbarët do të përzihen me ushtarët e legionit të fundit
  Njerëzit pazot do të banojnë në zemrën e qyteteve të Shenjta
  Njëri pas tjetrit do bëhen barbarë,të pabesë e egërsira.

  S´ka për të patur më Rend e rregull
  Urrejtja do të përhapet si flakët në një pyll të thatë 
  Barbarët do t´i masakrojnë ushtarët
  Të pafetë do t´i furin fetarët 
  Shtazëria do të jetë e njërit dhe e të gjithëve
  e qytetet do të shemben.

IX.

  Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
  Njerëzit do gjykohen sipas gjakut e fesë së tyre
  Askush s´do dëgjojë zemrat e fëmijëve që vuajnë
  Ata si zogj të vegjël do të hidhen jashtë foleve
  E askush s´do t´i mbrojë nga dora me dorëzaçeliku.

  Urrejtja do t´përmbysë tokën,që besonte paqësore
  Askush s´do shpëtojë,as pleqtë,as të plagosurit
  Shtëpitë do të shemben e plaçkiten
  Disa do të shkojnë në vend të të tjerëve
  Të gjithë do t´i mbyllin sytë,
  të mos shohin përdhunimet e grave.

X.

  Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
  Cilido do të dijë,çfarë është në të gjitha anët e kësaj toke
  Njeriu ka për të parë fëmijë,kockat e të cilëve shpojnë lëkurën
  E të tillë,sytë e tyre janë mbuluar me miza
  E të tillë,që gjuhen si minjtë.

  Por njeriu,që sheh këtë,do t´a kthejë fytyrën e tij
  Se ai kujdeset vetëm për veten e tij
  Ai ka për t´u dhënë atyre një grusht drithë si lëmoshë
  Ndërsa ai fle mbi thasë plot
  E çfarë ai me njërën dorë e jep,
  do t´a marri prapë me dorën tjetër.

XI.

  Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
  Njeriu me gjithçka do të tregtojë 
  Çdo gjë ka për të pas çmimin e vet
  Pemë,ujë e kafshë
  Asgjë s´do të dhurohet me të vërtetë,e gjithçka ka për t´u shitur.

  Por njeriu atëherë s´do të jetë asgjë tjetër sesa pesha e mishit të tij
  Trupi i tij do bëhet pazar si një okë mish
  Veshi i tij e zemra e tij do të merret
  Asgjë s´ka për të qenë më e shenjtë,as jeta as shpirti i tij.
  Për zhguallin vdekatar e gjakun e tij do të grinden,
  si të donin të shqyenin një coftinë.

XII.

  Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
  Njeriu do t´a ketë ndryshuar faqen e dheut
  Ai ka për t´u mbajt si mjeshtri e përkrahësi i pyjeve e kopeve
  Ai ka për të plugu qiell e dhe
  E brazdën do t´a bëjë përmes lumejsh e detesh.

  Por toka ka për të qenë lakuriqe e jopjellore
  Ajri do të djegë e uji ka për të qelbur
  Jeta do të vyshket,se njeriu do t´i ketë shterruar pasuritë e botës
  E njeriu ka për të qenë vetmitar si një ujk
  Në urrejtjen e tij.

XIII.

  Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
  Edhe fëmija do të shitet
  Disa do t´i shërbejnë si tabelë qitëse
  Për të gjetur shije në lëkurën e tij të re
  Të tjerë do të përdoren si kafshë të nënshtruara.

  Dobësia e paprekëshme e fëmisë do harrohet
  Dhe e fshehta e tij
  Ai do jetë si një mëz,që do ushtrohet
  Si një qengj,që do pritet e përgjaket
  E njeriu do të njohë vetëm shtazërinë.

XIV.

  Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
  Shikimi e shpirti i njerëzve do të burgosen
  Ata do të dehen e s´do t´a vërejnë
  Ata figura e pasqyrime do t´i mbajnë për të vërteta të botës
  Me ta do të bëhet,çfarë njeriu me një dele bën.

  Atëherë do të vijnë bishat grabitqare
  Zogj grabitqarë do t´i mbledhin në tufa,
  që t´i çojnë më lehtë në humnerë
  E t´i sulin njërin kundër tjetrit 
  Ata do të qethen,për t´u marrë lesh e lëkurë
  E nëse njeriu mbijeton,do t´i vidhet shpirti.

XV.

  Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
  Do të sundojnë zotërinj pa fe
  Ata do tua shfaqin turmave të pafajshmin e të urtin
  Ata do t´i fshehin fytyrat e emrat e tyre
  E kështjellat e tyre të forta do humbasin ndër pyje.

  Por ata do të vendosin mbi fatin e gjithçkaje e gjithkujt
  Askush s´ka për të marrë pjesë në tubimet e urdhërit të tyre
  Gjithkush në të vërtetë do besojë të jetë zot i vetvetes,
  të jetë një kalorës e një njeri i lirë 
  Vetëm do të çohen prej fshatrash të egra me fé heretike´
  Por ata do të munden më parë e së gjalli do të digjen.

XVI.

  Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
  Njerëzit do të jenë aq të shumtë
  Saqë do ngjasojnë një turme thneglash,që një shkop futet ndër ta 
  Ata do ngasi përreth,e vdekja do t´i shpërthiqë me thembër
  Si kandrra të përhumbura.

  Lëvizje të mëdha do të bëjnë nga njëri vend në tjetrin
  Lëkura e kaftë do përzihet me të bardhën
  Feja e krishterë me atë të pafeut
  Disa do predikojnë paqen e premtuar
  Por nga të katër anët do të luftojnë fise armiqësore.

XVII.

   Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
   Njerëzit do të dojnë t´i kapërcejnë të gjithë kufijtë
   Nëna do të jetë flokëthinjë si një plakë (shën.i përkhyesit.- plaka do të lindi fëmijë)
   Rruga e natyrës do të lihet
   E familjet do të jenë si drithi,që u shpërndanë e asgjë s´mund t´i mbledhë më.
                                   
   Do të jetë pra një botë tjetër
   Si një kalë i harlisur do të sillet çdokush përreth
   Do shkojnë pa udhëheqje nga të gjitha drejtimet
   I mjeri kalorës,që nget këtë kalë
   Ai s´ka për të patur shporë.

XVIII.

   Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
   Njerëzit nuk do t´i nënshtrohen Ligjit të Perëndisë
   Ata do të dojnë ta ngasin jetën si një kalë
   Ata do të dojnë t´i zgjedhin fëmijët në bark të grave të tyre
   E ti mbysin,ata që nuk u pëlqejnë.

   Por kush do të jetë njeriu,që e mban veten për Zot?
   Pushtetarët do të kenë tokën më të mirë,e gratë më të bukura 
   Të vobekët e të dobtit do të jenë si berra
   Çdo kasolle mjerane do të jetë një kështjellëburg
   Tutá do të gërryejë si helmi çdo zemër.

XIX.

   Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
   Do të ketë një Urdhër
   Ligji i tij do jetë urrejtja e arma e tij helmi
   Ai do të dojë përherë e më shumë ar
   sundim mbi të gjithë të përhapë
   E shërbëtorët e tij do të lidhen me njëri-tjetrin përmes një puthje gjaku.

   Të drejtët e të dobëtit do t´u binden rregullave të tyre
   Pushtetarët do t´i vihen në shërbim
   Ligji i vetëm do të jetë ai,i cili do të thuhet në hije
   Ai do do t´a shesë helmin deri nëpër kisha
   E bota endet me skorpion nën shojet e saj.

XX.

   Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
   Shumë njerëz do rrinë me duar të shtrira
   Ose do enden me sy të zbrazët,pa ditur,se ku
   Se s´do kenë më farkëtar,ku të mundin të farkëtojnë hekurin e tyre
   E s´do kenë më një arë,që të mundin ta lërojnë.

   Ata do jenë si një kokërr farë,që nuk nxjerr rrënjë
   Të përhumbur e lakuriq,të poshtëruar e pa shpresë
   Më të rinjtë e më pleqtë shpesh pa shtëpi
   Atyre veç do t´u mbetet,për shërim tyrin të shkojnë në luftë
   E më parë do luftojnë vetveten e pastaj jetën e tyre urrejnë.

XXI.

   Kur fillon mijëvjeçari,që pas mijëvjeçarit vjen
   Sëmundjet e ujit,e qiellit e të tokës
   Do godasin njeriun e kërcënojnë atë
   Ai do rindërtojë atë që ka shkatërruar vetë,
   e atë që ka mbetur,do t´a ruaj
   Ai do ketë frikë për ditët,që ka përpara.

   Por do jetë vonë
   Shkretëtira do mbulojë tokën,e uji do jetë thellë e më thellë
   Do rrjedhë në ditë të caktuara e do marrë me vete gjithçka,si një botëpërmbytje
   Për shkak të tij s´do ketë për tokën të nesërme
   E ajri do gërryejë trupat e më të dobtëve.