Një komb-një flamur…

Një komb-një flamur…

Po këndon bilbili,

në majën e malit,

i këndon të parit,

Ismail Qemalit.

Po këndon bilbili,

në mollë e në dardhë:

“Të paçim sa malet,

more plak i bardhë!”

Muzikë e bilbilit,

si mjalti tek hojet,

Ismail Qemali,

i bashkoi trojet.

Që në Dymbëdhjetën,

Ismaili nur,

ka hedhur idenë,

Një Komb-Një Flamur!

Arkitekt i madh,

mendonte bashkimin,

ndaj kishte në krahë,

Isa Boletinin!

Isa Boletini,

pranë Smail Qemalit,

si syri pranë syrit,

si mali pranë malit!

Duhet të qe vendi,

si një grusht i tëri,

ndaj Hasan Prishtinën,

ministër e bëri!

Po këtë s’e deshte,

kurvë-Europa,

ndaj e ndau vendin,

në tri-katër copa!

Viti Trembëdhjetë,

vit’ i pabesisë,

kur u bë komploti,

kundër Shqipërisë!

Një hata e madhe,

qe padrejtësia,

na u mor Kosova,

edhe Çamëria!

Na u mor Ulqini,

edhe Manastiri,

kë mundi-sa mundi,

rrëmbeu qafiri!

Na ka Europa,

borxhe të mëdhaja,

ne ende po vuajmë,

poshtërsitë e saja!

Kurrë-o shqiptarë,

mos na zërë gjumi,

Bashkimi i Kombit,

është minimumi!

Duhet të ndryshohen,

kufijtë në hartë,

të drejtat kërkohen,

veç me zë të lartë.

U bë Një gjermani,

që bëri hatanë,

jo më Shqipëria,

që borxhe i kanë!

Të gjithë në një mëndje,

o sot-ose kurrë,

mos mbetet parullë,

Një Komb-Një Flamur!

Shqipëri e Madhe,

nuk e di kë trëmb,

ne kërkojmë vetëm,

ç’ka pasur ky vënd!

Shqipërinë e Madhe,

e shpikën zagarët,

Ajo është atje,

ku jetojnë shqiptarët!

Gjithandej ku flitet,

sot gjuha e saj,

dhe në është E Madhe,

neve s’kemi faj!

Me dete e fusha,

me lumenj e male,

krejt natyrshëm quhet,

Shqipja Natyrale!

Quhen natyralë,

gjithë kufijtë e vjetër,

ajo që është zhbërë,

do bëhet patjetër!

Zjarrin nëpër breza,

mos e fikim kurrë,

gjersa ne të jemi,

Një Komb-Një Flamur!

Arben Duka