Ca rreze e pakëz vesë…

Ca rreze e pakëz vesë…

Nuk mbaj mend se kur kam lindur,

dhe s’e di se kur do vdes,

po fati s’më ka braktisur,

tutje Urës së Qabesë.

Nuk jetova-siç kanë thënë,

në një botë shkretëtirë,

u mundova që çdo ditë,

të bëja ndonjë të mirë.

Drejt dritës së mirësisë,

gjithnjë gjeja nga një shteg,

dhe pas detit të trazuar,

ajo më priste në breg.

I pasur s’u bëra kurrë,

nëpër pallate të ndritshme,

po pa kuje dhe pa lot,

hëngra bukën e përditshme.

Dhe tani në fund të rrugës,

jam i qetë si Perëndia,

erë e dashur-Erë e Jugës,

veson mbi këngët e mia.

Nuk mbaj mënd se kur kam lindur,

dhe s’e di se kur do vdes,

më mjaftojnë për të jetuar,

disa rreze-pakëz vesë.

Kush jeton kështu si unë,

asnjëherë s’ka për të humbur,

se ca rreze e pak vesë,

të bëjnë vërtet të lumtur…

12.12.2004

Arben Duka