Përjetë Autoktonus

(Autoktonus sot është edhe emri i një djali. Djalit të mikut tim Frrok Bardhi)

Si rrezja që bjen prej Diellit,

dhe gjithë Botën e ndriçon,

një flamur që ra prej qiellit,

qëndisur-Autokton.

Si rrezja që bjen prej Diellit,

si rrezja me dritë të artë,

u ul shqiponja prej qiellit,

dhe qëndroi mbi Beograd!

Ato ditë erdhi në jetë,

biri i Etlevës dhe Frrokut,

një shqiptar me të vërtetë,

deri në rrënjët e flokut.

Mijëra emra Bota zbardhi,

sa me radhë dot nuk i zë,

po Autoktonus Bardhi,

është Një dhe vetëm Një!

Histori e madhe nisi,

kur në djep e tundi nëna,

ai djep i bukur lisi,

gjithë Shqipërinë ka brënda!

Autoktonus-lulja e djalit,

je simboli i bashkimit,

nip i Ismail Qemalit,

dhe i Isa Boletinit!

Autoktonus-përjetë,

është një kushtrim lirie,

si një shqiponjë me fletë,

është Bir i çdo shtëpie.

Është Bir i çdo shtëpie,

i ndritur me ideale,

i çdo cope Shqipërie,

Shqipërie Natyrale.

Autokton ishte ëndërr,

ëndërr e Smail Qemalit,

po tani është bërë dhe emër,

emër i një Djalit!

Autokton-tha me gjithë zëmër,

Boletini-kryeburrë,

po Frroku e ngriti emër,

që të mos harrohet kurrë.

Autoktonus-biri i Frrokut,

krenari e vendit tim,

shqiptar gjer në rrënjë të flokut,

dhe një emër për kushtrim!

Që nga Shkupi në Ulqin,

gjer në Jug-në Çamëri,

nga Tirana në Prishtinë,

quhet Nënë Shqipëri!

Vëndi që priti rrufetë,

jetoi mbi të zezat,

vëndi që lind Skëndërbetë,

edhe Nënë Terezat!

Bir i vogël i Mirditës,

ç’krenari na fale,

do ta bëjmë dita-ditës,

Shqipërinë Natyrale.

Autoktonus përjetë,

dhe Ti je i pari,

emri yt zbriti nga retë,

se je Lajmëtari.

Ti zbrite si Yll i Ndritur,

për Trojet Kreshnike,

ndaj e kemi brohoritur,

Shqipërinë Etnike.

(Pjesa e dytë)

Djalë i bukur prej Mirdite,

që në djep të është shkruar,

se do t’ja mbrish asaj dite,

në Shqipërinë e Bashkuar.

Njëlloj Jugu dhe Veriu,

ngjajnë si dy pika shiu,

jetë e tërë të pandarë,

kemi një rrënjë e një farë.

Dhe Korabi-dhe Sopoti,

ngjajnë si dy pika loti,

njëlloj Vlora dhe Tropoja,

Shqipëri kështu të doja!

Ngjajnë lisat e Kosovës,

porsi lisat e Labovës,

dhe krojet me ujë drite,

rrjedhin-o në gjuhën shqipe.

Kemi një gjuhë e një besë,

njëlloj themi: “Mirëmëngjes!”,

njëlloj themi: “Tungjatjeta!”,

vetëm kjo është e vërteta.

Detet janë vëllezër me malet,

një Zoti të gjithë i falen,

që nga Jugu në Veri,

falen veç për Shqipëri.

Tok qëndruan gjithë jeta,

fustanella dhe xhubleta,

njëlloj si lule të buta,

isua labe dhe lahuta.

Shqipëria Natyrale,

fusha-dete edhe male,

nuk do jenë më copa-copa,

si ç’na bëri Europa.

Shqipëria Natyrale,

as e vogël-as e madhe,

këtu ka qenë qëmoti,

kaq-mor-sa e bëri Zoti.

Shqiptarë përgjithmonë,

të gjithë autoktonë,

të lashtë sa lashtësia,

Iliria-Arbëria.

Shqipëria natyrale,

as e vogël-as e madhe,

e bukur si pikë loti,

tamam sa ç’e bëri Zoti!

Autoktonus përherë,

do jetë emri më me vlerë,

për bashkim-dhe Shqipërinë,

se ky është qëllimi ynë.

Është zëmre’ e historisë,

dhe përpara Ilirisë,

që aherë e gjer më sot,

jo-mor- jo s’na tretën dot.

Gjuha jonë e emri ynë,

mbijetesë për historinë,

gjithë botën për ta bindur,

Autoktonus ka lindur!

Autoktonus-emër trimi,

është simbol i madh bashkimi,

s’ka forcë që e kthen përpjetë,

kur lumi niset në det!

Punon orë e historisë,

për trojet e Shqipërisë,

Autoktonus shqiptari,

tani është Lajmëtari!

Tiranë, Shtator-Tetor 2016

Arben Duka