Ëndërr…

Ëndërr-o moj-ëndërr,

gjumin se ç’ma prishe,

m’i përplase krahët,

si një dallandyshe.

Si një dallandyshe,

drejt në zemrën time,

o-bo-bo ç’u tretën,

ato ëndërrime.

Tani që u zgjova,

s’heq aspak me zëmër,

e ndjej veten time,

më mirë se në ëndërr.

Nektari i jetës,

më rrjedh nëpër deje,

ëndrra më e bukur,

nuk vlen para teje.

Nuk vlejnë sa ti,

as lulet e njoma,

se ti je e gjitha,

fllade dhe aroma.

O-po ç’më verbove,

me dritë rrufeje,

s’ka më ëndërrime,

kush jeton pranë teje.

Ëndërr-o moj-ëndërr,

o shkumë sapuni,

tani qé më zgjove,

nuk më zë më gjumi.

Kush jeton pranë teje,

s’i di kurrë përgjigjet,

o do rrojë gjithë jetën,

o në çast do digjet.

Nuk i di përgjigjet,

ç’do t’i ndodhi vallë,

po unë të paktën,

jam akoma gjallë!

Ishte syri yt…

Buza seç m’u tha,

nga vapa po vuaj,

m’u në buzën tënde,

etjen do ta shuaj.

Do ta shuaj etjen,

xhan-moj mikja ime,

se nga buza jote,

rrjedhin dy burime.

Rrjedhin dy burime,

si ato të malit,

që shërojnë buzët,

dhe zemrën e djalit.

Në lumë e në det,

bandilli ç’u mbyt,

jo-jo s’ishte lumë,

ishte syri yt.

Ishte syri yt,

i thellë sa deti,

bandilli u mbyt,

po nuk tha:”Ç’më gjeti!.”

Shokë-more-shokë,

mos më thoni gjë,

tani që u mbyta,

s’dua të dal më!.

Zemra nuk më mbeti,

fryma nuk m’u zu,

lum ai që mbytet,

në dy sytë e tu!

A. Duka