Unë eci me shumë kujdes nëpër rrugët e
qytetit. Shmangem me zotësi majtas e djathtas,
që njerëzit e shumtë, të cilët nuk e kanë
mendjen kur ecin me kokën lart, të mos më
shkelin hijen. Kohët e fundit është bërë shumë
e gjatë dhe e ngathët. Mund t’i ndodhë gjithçka
nëpër rrugë, sidomos në ato më të ngushtat,
ku me vështirësi këmbehen dy hije. Sa herë
që e shkelin ndjej dhimbje të tmerrshme, sikur
më shkelin mua vetë. Fajin e kanë edhe dritat
e shumta anash rrugëve, që e shumëfishojnë
aq shumë, sa më merren mendtë. Në fakt, me
hijen time të vërtetë, ndihesha edhe më keq:
kjo që përdor nuk është hija ime. E vërteta është
se këtë ia kam marrë një të vdekuri, ndërsa
timen e fsheha në një nga varret e mia, të cilat
i njoh vetëm unë dhe as hijes sime të vërtetë
nuk ia kam treguar; kur i gërrmova e vura në
gjumë në shtëpi dhe ika fshehurazi. Ishte natë
pa hënë dhe nuk besoj të më këtë parë
ndokush, sepse, sikur të më ketë përgjuar
ndonjë i paskrupullt, mbarova: deri në fund të
jetës nuk do të mund ta ndërroj përsëri hijen,
ai do të ma ketë vjedhur dhe nuk do të isha i
pari që do t’i ndodhte kjo. Dikujt, që e kishin
parë ku e kishte fshehur hijen e vet, ia kishin
vjedhur e ia kishin çjerrë me thonj, pastaj ia
kishin flakur përpara derës së shtëpisë. Kur i
zoti pa hijen e çjerrë barbarisht vdiq në vend
nga hidhërimi. Unë dua ta ndërroj patjetër
hijen para se të vdes, dua të varrosem me hijen
time të vërtetë. Do ta lidh ose ngjit fort pas
trupit, që të mos ma marrin. Uroj vetëm që të
kem kohë ta bëj ndërrimin para se të vdes, pra,
ta kuptoj se kur do të më vijë vdekja, gjë që
është pak e vështirë, por jo e pamundur, sepse,
fundja, veten në dorë e kam. Pasi ta kem lidhur
mirë hijen në trup, do t’u lutem të tjerëve të
më mbërthejnë mirë pas arkivolit, që të jem
më i sigurt. Mbase do të përpiqen të ma
shkulin, pasi të kenë hapur arkivolin, por, e
shumta, mund të këputin vetëm ndonjë copë
pa rëndësi dhe do të marrin nga pas si një
mallkim erën e keqe të kufomës sime. Unë
vetë, kur bëra këtë punë, ia kisha blerë hijen
atij njeriu që kur ishte gjallë, prandaj e mora
të gjithën, ai nuk e kishte lidhur apo ngjitur
pas vetes. Kur i hapa arkivolin, hija e tij
sorrollatej atje e mërzitur. Sapo më pa, u ngjit
te mua me vërtik, pa hequr ende hijen time, e
cila, megjithëse e përgjumur, mundi të më
gjente. Ndjeva keqardhje, pasi ishte nata e
fundit me të derisa të isha gjallë, por nuk mund
të bëja ndryshe: me hijen e të vdekurit ndjeja
më pak dhimbje.
Tani jetoj i qetë, megjithëse hija e re më rri
pak e madhe, por nuk ka shumë rëndësi, se
do të mësohem me kalimin e kohës. Më rri pak
e madhe te koka, përshembull: zgavrat e syve
të saj mua më rrinë te veshët dhe goja te
gurmazi im; kur përtypem duket sikur më
është shqyer gryka, por janë gjëra që kanë pak
rëndësi për mua. E vetmja e metë e
pandreqshme e hijes është se ajo qesh shumë,
pothuajse gjithmonë vetëm gajaset me të
madhe. Mbase i vdekuri do të ketë qenë ndonjë
klloun ose budalla. Qesh me një hi-hi-hi të
zgjatur, por që, kur jam në qejf, më pëlqen.
Ndonjëherë zgjohet në mesnatë dhe më bën
të ngrihem vërtik nga të qeshurat. Unë, si tip,
jam shumë serioz dhe më vjen keq për hijen
time të vërtetë, e cila po vuan mbyllur atje, në
arkivolin e dikujt që nuk e meriton, dhe që
tashmë ka nxjerrë dhëmbët. Shpresoj të mos
mërzitet shumë atje, derisa të shkoj e ta marr
përsëri. Tani për tani e ndjej veten mirë,
megjithatë, varrin e kam bërë gati. Në të vërtetë
janë disa, ku do të shkruaj emrin tim, te të
gjithë, në mënyrë që të mos ma gjejnë varrin
për të vjedhur hijen e vërtetë. Nëpër varre do
të vendos të tjerë njerëz, pasi t’i kem
masakruar, që të mos njihen, por hijet nuk do
t’ua prek. Do të vras njerëz që mundësisht të
kenë hije të ngathëta, që zvarriten, kështu që
mund të kapen lehtë. Ata do të mendojnë se
është hija ime e vërtetë dhe do të largohen
mendjefjetur, ndërsa unë do të prehem i qetë,
me hijen time, në ndonjë qoshe të humbur të
këtij planeti. Uroj vetëm që hija, të cilën po
përdor tani, të mos bjerë në dashuri me mua
e të mos ketë dëshirë të vijë tek unë, pasi do
të më zbulonte varrin e vërtetë (hijet nuk
mashtrohen aq kollaj sa njerëzit) dhe do të
grindej me hijen time. Do të bëhej një zhurmë
aq e madhe, sa, patjetër, dikujt do t’i tërhiqej
vëmendja: ka shumë njerëz që enden natën
nëpër varreza.
|
